Interpretacja indywidualna z dnia 18.02.2011, sygn. IPPB3/423-785/10-4/GJ, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB3/423-785/10-4/GJ

Czy poniesiony przez Spółkę wydatek na zapłatę określonej w Ugodzie kwoty, w zamian za zrzeczenie się roszczenia o zapłatę przez Spółkę kary umownej, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 05.11.2010r. ( data wpływu 08.11.2010r.), uzupełnionym na wezwanie organu o KRS ( data wpływu 31.01.2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty ustalonej w ugodzie - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08.11.2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty ustalonej w ugodzie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka związana była z jednym ze swoich Kontrahentów Umową najmu (zwana dalej Umową), której przedmiotem było umieszczanie przez Kontrahenta na kioskach będących własnością Spółki nośników reklamowych oraz administrowanie nimi, w zamian za zapłatę określonego w Umowie wynagrodzenia. Kontrahent nie wykorzystał wszystkich udostępnionych przez Spółkę kiosków i jego działania nie wskazywały na zamiar rozwijania dalszej współpracy w tym zakresie. Zdaniem Spółki, takie działanie Kontrahenta było niekorzystne dla niej. Niewykorzystanie, bowiem posiadanego przez Spółkę potencjału, tj. liczby punktów mogących służyć do montażu nośników reklamowych, mogło spowodować powstanie przekonania u innych, potencjalnych kontrahentów, iż Spółka nie jest zainteresowana współpracą w tym zakresie i tym samym pozbawić Spółkę możliwości świadczenia takich usług na rynku reklamy. Jednocześnie, w wyniku powyższych działań, ograniczona została możliwość Spółki, do ugruntowania swojej pozycji wśród oferentów nośników reklam, co zmierzało do zamknięcia możliwości współpracy w tym zakresie także z innymi podmiotami oferującymi Spółce lepsze warunki finansowe. Zdaniem Spółki, brak reklam na kioskach był informacją skierowaną do potencjalnych kontrahentów, iż Spółka nie świadczy usług w zakresie najmu takich lokalizacji pod reklamę, co w przyszłości może skutkować brakiem ofert o współpracę w tym zakresie i przejęciem zainteresowanych podmiotów przez konkurencję. Reasumując, Spółka pozbywając się możliwości administrowania swoimi lokalizacjami pozbawiała się możliwości konkurowania na rynku reklamy i czerpania zysków z tego rodzaju działalności. Z uwagi na powyższe, a dodatkowo ze względu na trudną sytuację panującą na rynku reklamy oraz wynikające z tego tytułu problemy z realizacją zapisów Umowy leżących zarówno po stronie Kontrahenta, jak i po stronie Spółki, Strony aneksem nr 1 z dnia 16 stycznia 2001r. oraz Aneksem nr 2 z dnia 2 sierpnia 2001r. zmieniły treść obowiązującej Umowy zmieniając tym samym warunki jej realizacji. W dniu 19 grudnia 2002r. Kontrahent złożył Spółce oświadczenie o rozwiązaniu Umowy ze skutkiem na dzień 30 grudnia 2002r. z uwagi na rażące, jego daniem, naruszenie postanowień Umowy przez Spółkę, które polegało na uniemożliwieniu jej realizacji przez kontrahenta, gdyż jego zdaniem Spółka nie udostępniła mu, w umówionym terminie, określonej w Umowie liczby kiosków pod montaż nośników reklamowych. Jednocześnie, zdaniem Kontrahenta, bez znaczenia pozostawał fakt, iż nie był on w wyżej wymienionym terminie w stanie wykorzystać liczby dotychczas udostępnionej mu przez Spółkę lokalizacji przeznaczonych do realizacji przedmiotowej Umowy. Kontrahent wezwał Spółkę pismem z dnia 20 stycznia 2003r. o zapłatę kary umownej z tytułu rażącego naruszenia przez Spółkę zapisów Umowy. Spółka zakwestionowała prawo Kontrahenta do otrzymania kary umownej z uwagi na brak podstawy do jej zapłaty. Zdaniem Spółki, w zaistniałym stanie faktycznym, nie wystąpiły przesłanki faktyczne (nie miało miejsca rażące naruszenie postanowień Umowy przez Spółkę) oraz przesłanki formalne powoływanie się przez Kontrahenta na nieobowiązujący zapis Umowy) warunkujące zapłatę przedmiotowej kary. Pozwem z dnia 20 października 2004r. (zwany dalej Pozwem) Kontrahent wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Spółki określonej kwoty tytułem kary umownej przewidzianej w treści Umowy. Spółka zakwestionowała podstawę żądania zapłaty określonej w Pozwie kwoty kary umownej w oparciu o zapis Umowy, gdyż jego zdaniem, Strony wiązała treść aneksu nr 1 z dnia 16 stycznia 2001r., która zmieniła zapis dotyczący przedmiotowej kary. W dniu 17 lipca 2006 r. został wydany wyrok wstępny (zwany dalej Wyrokiem wstępnym) Sądu Arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej w Warszawie, w którym Sąd stwierdził, że Strony wiąże zawarte w Umowie postanowienie zastrzegające karę umowną na rzecz Kontrahenta w ustalonej w niej wysokości. Spółka złożyła do Sądu Okręgowego w Warszawie skargę o uchylenie Wyroku wstępnego. W dniu 5 lutego 2008r. Sąd Okręgowy w Warszawie wydał wyrok, w którym oddalił skargę Spółki. W dniu 14 stycznia 2009r. odbyła się rozprawa apelacyjna od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie, w której Sąd Apelacyjny oddalił apelację. Obecnie, w związku z zakończeniem postępowania ze skargi Spółki o uchylenie Wyroku wstępnego, postępowanie pomiędzy Stronami toczy się dalej przed Sądem Arbitrażowym przy Krajowej Izbie Gospodarczej Warszawie. Z uwagi na czas trwania sporu oraz z uwagi na wydany przez Sąd Arbitrażowy w Warszawie wyrok wstępny, istnieje ryzyko wydania przez Sąd rozstrzygnięcia niekorzystnego dla Spółki. W chwili obecnej Spółka będzie musiała wykazać, iż rozwiązanie Umowy przez Kontrahenta było bezpodstawne, z tej przyczyny, nie doszło do naruszenia postanowień łączącej Strony Umowy dowodząc, iż Spółka udostępniła Kontrahentowi określoną w Umowie liczbę kiosków spełniających kryteria montażu nośników reklamowych. Ponadto Spółka będzie musiała wykazać, że Kontrahent przyczynił się do powstania szkody oraz, że wysokość kary umownej jest wygórowana w stosunku do poniesionej szkody. Zdaniem Spółki, z uwagi na upływ czasu od okresu realizacji Umowy (blisko 10 lat), zmiany kadrowe, jakie miały miejsce w Spółce, dotarcie do osób, które ze strony Spółki brały udział w realizacji kontraktu i mają wiedzę na temat przebiegu współpracy z Kontrahentem oraz dotarcie do dokumentów dotyczących tej współpracy może być utrudnione, istnieje duże ryzyko nie wykazania przez Spółkę , że prawidłowo wywiązała się z obowiązków umownych. W związku z powyższym istnieje ryzyko, iż od Spółki zostanie zasądzona kwota kary umownej określona w Umowie wraz z odsetkami liczonymi od dnia 20 lutego 2003r., które na dzień złożenia niniejszego Wniosku stanowią kwotę zbliżoną do kwoty samej kary umownej. Spółka z tego tytułu utworzyła rezerwę. Biorąc powyższe pod uwagę Strony postanowiły zakończyć spór. Ostatecznie uzgodniły treść ugody pozasądowej (zwaną dalej Ugoda) zgodnie, z którą Spółka zapłaci na rzecz Kontrahenta określoną w ugodzie kwotę w zamian za zrzeczenie się przez Kontrahenta roszczenia o zapłatę kary umownej w wysokości wskazanej w Umowie wraz z należnymi odsetkami. Kwota uzgodniona w Ugodzie stanowi około 25% kwoty kary umownej wynikającej z treści Umowy razem z odsetkami liczonymi na dzień złożenia niniejszego Wniosku.