Interpretacja indywidualna z dnia 29.01.2010, sygn. ITPP1/443-1072/09/DM, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, sygn. ITPP1/443-1072/09/DM

W sytuacji, gdy podejmowane działania mają na celu jedynie odzyskanie należnych wynajmującemu kwot, nie zaś eksmisję lokatora, uznać należy, że używanie lokalu po zakończeniu umownego okresu najmu za domniemaną zgodą wynajmującego, stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2009 r. (data wpływu 9 listopada 2009 r.) uzupełnionym w dniu 9 grudnia 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania bezumownego korzystania z lokalu użytkowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2009 r. został złożony wniosek uzupełniony w dniu 9 grudnia 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie bezumownego korzystania z lokalu użytkowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wynajmuje lokale użytkowe. W sytuacji, gdy najemca zalega z płatnościami wysyłane są wezwania z żądaniem zapłaty pod rygorem wypowiedzenia umowy, natomiast brak zapłaty, powoduje wypowiedzenie umowy najmu. W praktyce, najemcy po kilku miesiącach regulują swoje należności i wówczas występują o przywrócenie umowy najmu, a Wnioskodawca wobec braku zaległości w opłatach przywraca taką umowę. Ze względu na aktualną sytuację gospodarczą, Wnioskodawcy jest trudniej pozyskiwać nowych najemców na wolne lokale, stąd też nawet gdy najemca zalega z opłatami i zajmuje lokal bez tytułu prawnego, podejmowane działania zmierzają jedynie do zasądzenia należności za korzystanie z lokalu. Z reguły nie występuje konieczność wytyczania powództwa o wydanie rzeczy, ponieważ najemca albo spłaca dług i umowa jest przywracana, albo po czasie dobrowolnie opuszcza lokal. Zdarza się również, choć tylko incydentalnie, że aby wywrzeć większą presję na najemcy, który zalega z opłatami, Wnioskodawca kieruje do sądu pozew o eksmisję, po wcześniejszym wypowiedzeniu umowy najmu. Mając nawet taki wyrok, Wnioskodawca nie zamierza z niego skorzystać i nie kieruje sprawy do komornika, ponieważ po uregulowaniu należności przez najemcę przywracana jest umowa najmu. Z publikowanych na stronie Ministerstwa Finansów interpretacji wynika, że o tym, czy korzystanie z lokalu po zakończeniu umowy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, decydować muszą w każdym przypadku konkretne okoliczności. W związku z tym Wnioskodawca ma trudność z ustaleniem rzeczywistej granicy pomiędzy dorozumianym świadczeniem usługi najmu, a świadczeniem, za które przysługuje odszkodowanie. Biorąc pod uwagę przyjętą przez siebie praktykę, Wnioskodawca wskazuje, że nawet posiadanie wyroku o eksmisję nie kończy współpracy z najemcą, który dalej korzysta lokalu, a więc Wnioskodawca traktuje taką sytuację, jako dorozumiane świadczenie usługi najmu. W takim przypadku wystawiane są faktury za najem lokalu i to zarówno wówczas, gdy najemca spłaci zadłużenie i przywrócona zostanie umowa najmu, jak również, gdy najemca ostatecznie zrezygnuje z dalszego prowadzenia działalności i przekaże lokal Wnioskodawcy.