Decyzja w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 06.10.2005, sygn. PD/415-6/05, Izba Skarbowa we Wrocławiu Ośrodek Zamiejscowy w Legnicy, sygn. PD/415-6/05

Czy orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności dot. niepełnosprawności narządu ruchu stanowi dokument uprawniający do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na opłacenie przewodników w 2004 r.?

DecyzjaNa podstawie art. 14b § 5 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu zmienia z urzędu postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Polkowicach z dnia 5 maja 2005 r. Nr PD-415/1/20/8/1/05, w którym stanowisko Pani, zawarte we wniosku z dnia 7 marca 2005 r., uzupełnionym pismami z dnia 13 kwietnia 2005 r. i 21 kwietnia 2005 r., dotyczące opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych zostało uznane za nieprawidłowe i stwierdza, że stanowisko Pani w powyższym zakresie jest prawidłowe.U z a s a d n i e n i ePismem z dnia 7 marca 2005 r. za pośrednictwem pełnomocnika złożyła Pani do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Polkowicach wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie odliczenia od dochodu wydatków na opłacenie przewodników osób z niepełnosprawnością narządu ruchu.Z przedstawionego w uzasadnieniu wniosku stanu faktycznego wynika, że Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w Polkowicach w dniu 15 listopada 1999 r. zakwalifikował Panią do znacznego stopnia niepełnosprawności, który ma charakter trwały. Orzeczenie zostało wydane na stałe. Przyczyna niepełnosprawności L.N.R. Mając na uwadze powyższe okoliczności zwróciła się Pani z zapytaniem, czy to kwalifikuje do korzystania z odliczeń od dochodu wydatków poniesionych na opłacenie przewodników osób z niepełnosprawnością narządu ruchu.W dniu 13 kwietnia 2005 r. do Urzędu Skarbowego w Polkowicach wpłynęło uzupełnienie wniosku, w którym pełnomocnik stwierdził, że posiada Pani prawo do odliczenia z powyższego tytułu. Ponadto pełnomocnik wskazał, że posiada Pani orzeczenie o I grupie inwalidztwa wydane przez ZUS w dniu 20 grudnia 1991 r. oraz korzysta z usług osób drugich podczas przewozu do lekarza pierwszego kontaktu, lekarza specjalisty oraz szpitala rehabilitacyjnego. Pełnomocnik podniósł również, że nie korzysta Pani z dofinansowania, ani też refundacji ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych i Narodowego Funduszu Zdrowia. Pismem z dnia 21 kwietnia 2005 r. pełnomocnik złożył w organie podatkowym I instancji kolejne pismo, w którym wskazał, że składając wniosek dotyczący wydatków na cele rehabilitacyjne miał na uwadze opłacanie w 2004 r. i w latach poprzednich tj. od 2000 r. przewodnika osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonej do I grupy inwalidztwa.Postanowieniem z dnia 5 maja 2005 r. Nr PD-415/1/20/8/1/05 Naczelnik Urzędu Skarbowego w Polkowicach uznał za nieprawidłowe Pani stanowisko w kwestii możliwości skorzystania z odliczenia od dochodu wydatków poniesionych w 2004 r. na opłacenie przewodników. W uzasadnieniu powołanego postanowienia organ podatkowy I instancji wskazał, że zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) odliczeniu od dochodu podlegają wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesione w roku podatkowym między innymi przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną. W myśl art. 26 ust. 7a pkt 7 i 13 ww. ustawy za wydatki, o których mowa powyżej uważa się wydatki poniesione na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł oraz odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa innymi środkami transportu niż karetka transportu sanitarnego. Powyższe w ocenie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Polkowicach oznacza, że weryfikacji podlega celowość wydatków pod kątem zgodności z ustawą np.: cel rehabilitacyjny może być wykazany poprzez przedłożenie do wglądu dowodów potwierdzających uczestnictwo w zabiegach rehabilitacyjnych w danym roku podatkowym takich jak skierowanie lekarskie, zaświadczenie od lekarza o zleceniu zabiegów, karty zabiegowej itp.Ponadto organ podatkowy I instancji podniósł, że warunkiem skorzystania z przedmiotowej ulgi jest:- posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach lub decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną (art. 26 ust. 7d cyt. ustawy)- niesfinansowanie poniesionych wydatków ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo niezwrócenie ich podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b cytowanej ustawy). Mając powyższe na uwadze Naczelnik Urzędu Skarbowego w Polkowicach stwierdził, że stanowisko Pani jest nieprawidłowe, bowiem samo posiadanie orzeczenia nie przesądza o możliwości odliczenia wydatków od dochodu. Według organu podatkowego I instancji wszystkie wyżej wskazane przepisami prawa warunki muszą być spełnione przez podatnika łącznie, aby nabył on prawo do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na opłacenie przewodników osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa.Na powyższe postanowienie przysługiwało Pani prawo złożenia zażalenia w terminie 7 dni od daty jego doręczenia. Z powyższego uprawnienia Pani nie skorzystała.Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu po dokonaniu weryfikacji stanowiska Naczelnika Urzędu Skarbowego w Polkowicach, zawartego w przedmiotowym postanowieniu uznał, że postanowienie to zostało wydane z rażącym naruszeniem prawa podatkowego. Stosownie bowiem do art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2004 r., podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 28-30 oraz art. 30a-30c, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e ust. 5c, 6, 8 ust. 10-12 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Z treści przytoczonego przepisu wynika wprost, że odliczeniu od podstawy opodatkowania przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne podlegają nie tylko wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne, lecz także wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych. Nieuzasadnione i sprzeczne z prawem jest zatem formułowanie w oparciu o powołany przepis twierdzeń, jakie zostały zawarte w uzasadnieniu postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w Polkowicach z dnia 5 maja 2005 r. Nr PD-415/1/20/8/1/05 dotyczących weryfikacji wydatków poniesionych na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa pod kątem zgodności z ustawą np.: poprzez wykazanie celu rehabilitacyjnego na podstawie przedłożenia do wglądu dowodów potwierdzających uczestnictwo w zabiegach rehabilitacyjnych.Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że w dalszych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które szczegółowo wymieniają, jakie wydatki są uznawane za wydatki na cele rehabilitacyjne, także przed zmianą wprowadzona od dnia 1 stycznia 2004 r. pojawiało się sformułowanie o "ułatwianiu wykonywania czynności życiowych" (np.: przy zakupie sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych). Umieszczenie odpowiedniego uregulowania w samym art. 26 ust. 1 pkt 6 ma więc jedynie charakter porządkujący, bowiem przepis ten stanowi punkt wyjścia i ma zastosowanie do wszystkich wydatków.Rozstrzygające znaczenie w kwestii będącej przedmiotem Pani wniosku ma natomiast treść art. 26 ust. 7a pkt 7 powołanej wyżej ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł. Analiza powołanej regulacji prawnej wskazuje, że ustawodawca nie uzależnił prawa do omawianej ulgi od realizacji celów rehabilitacyjnych, jak np.: uczynił to w przypadku wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a pkt 13 i 14, związanych z odpłatnym, koniecznym przewozem bądź używaniem samochodu osobowego w celu dojazdu na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne. Należy jednak zwrócić uwagę, że cytowany przepis dotyczy ściśle określonej grupy osób niepełnosprawnych tj. osób niewidomych zaliczonych do I lub II grupy inwalidztwa bądź osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa. Oznacza to, że odliczeniu od podstawy opodatkowania podlegają wszystkie wydatki na opłacenie przewodników do kwoty 2.280 zł, poniesione w roku podatkowym wyłącznie przez ww. osoby tj. osoby niewidome I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa, jeżeli zostaną spełnione warunki wymienione w dalszych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.