Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 17.06.2005, sygn. PSUS/PBOI/423/103/05/GT, Pierwszy Śląski Urząd Skarbowy w Sosnowcu, sygn. PSUS/PBOI/423/103/05/GT

W jakiej sytuacji ma zastosowanie przepis art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawych?

POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) stwierdzam, że stanowisko Spółki - przedstawione we wniosku z dnia 19.04.2005 r., który wpłynął w dniu 20.04.2005 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej stosowania przepisu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20.04.2005 r. do Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie. Stan faktyczny opisany przez wnioskodawcę oraz jego stanowisko w sprawie. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że pracownicy Spółki w ramach wykonywania obowiązków, związanych z zajmowanych przez nich stanowiskiem, odbywają służbowe podróże zagraniczne, głównie na teren Niemiec. W takich sytuacjach, w szczególności gdy podróż odbywa się drogą powietrzną, w celu minimalizacji kosztów transportu na terenie kraju, w którym pracownik odbywa podróż służbową, następuje wynajęcie samochodu osobowego. Należności wynikające z umów najmu regulowane są ze środków finansowych Spółki. Spółka ponosi więc opłaty za użytkowanie pojazdów poza terytorium kraju, a także wydatki na zakup paliwa za granicą. W związku z powyższym Spółka zwróciła się z zapytaniem czy w takiej sytuacji ma zastosowanie przepis art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów stanowią wydatki z tytułu użytkowania samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika w wysokości nieprzekraczającej kwoty wynikającej z pomnożenia kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za kilometr przebiegu określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Powyższy przepis nakazuje ponadto prowadzenie szczegółowej ewidencji przebiegu pojazdu. Spółka uważa, że wyżej przytoczony przepis nie ma zastosowania w przypadku wynajęcia przez pracownika samochodu za granicą. W takim stanie faktycznym bardziej właściwe jest zastosowanie zasady ogólnej zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów - wynikającej z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - tzn. jeżeli istnieje związek pomiędzy dokonanymi wydatkami, a osiąganymi przychodami, mogą one być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości. Ocena prawna stanowiska pytającego. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Z podatkowego punktu widzenia kosztami uzyskania przychodów mogą być wydatki, które pozostają w bezpośrednim związku ze źródłem przychodów i zostały poniesione w celu jego osiągnięcia oraz nie są wymienione w art. 16 ust. 1. Stosownie do zapisu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu. Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia podróży służbowej. W myśl przepisu art. 77 tiret 5 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (j.t. Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadania służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Z brzmienia powyższej definicji można wysnuć wniosek, że podróżą służbową jest wyjazd poza miejscowość stałego wykonywania pracy na służbowe polecenie pracodawcy. Dla pracowników zatrudnionych w sferze budżetowej rodzaj i wysokość należności przysługujących z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.). Natomiast w myśl art. 77 tiret 5 § 3 Kodeksu pracy warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikom zatrudnionym w sferze pozabudżetowej, tj. przez pozostałych pracodawców określa pracodawca w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania, albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania. Pracodawcy ci mogą ustalać należności z tytułu podróży służbowych w sposób dowolny, a więc bardziej lub mniej korzystny od ustalonych dla pracowników sfery budżetowej, z wyjątkiem diety, gdyż zgodnie z art. 77 tiret 5 § 4 Kodeksu pracy postanowienia układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania lub umowy o pracę nie mogą ustalać diety z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju lub poza granicami kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określona dla pracownika sfery budżetowej. W przypadku, gdy pracodawca nie uregulował kwestii zwrotu należności z tytułu podróży służbowej pracowników w układzie zbiorowym pracy, regulaminie wynagradzania lub w umowie o pracę, pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży takie jak pracownikowi zatrudnionemu w jednostce sfery budżetowej (art. 77 tiret 5 § 5 Kodeksu pracy).Zgodnie z § 2 ww. rozporządzenia z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju z tytułu podróży odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują:1)diety2)zwrot kosztów: przejazdów i dojazdów, noclegów oraz innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.Poza wydatkami określonymi przez przepisy, pracodawca może ustalić inne koszty, które będą podlegały zwrotowi w pełnej i faktycznie poniesionej wysokości, pod warunkiem, że ich poniesienie będzie konieczne dla realizacji zadania zleconego pracownikowi do wykonania. Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z Kodeksu pracy, pracodawcę obciążają wszelkie niezbędne koszty poniesione przez pracownika w związku z podróżą służbową. Zaliczania przez pracodawcę do kosztów uzyskania przychodów wydatków, związanych z podróżami służbowymi pracowników odbywa się zgodnie z ogólną zasadą, która została określona w cytowanym wyżej przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.Tym samym, jeżeli podróż służbowa odbywana przez pracownika ma związek z prowadzoną przez jego pracodawcę działalnością gospodarczą, nie ma przeszkód, aby należności wypłacone pracownikowi jako zwrot kosztów tej podróży stanowiły u pracodawcy koszty uzyskania przychodu. Pracodawca może wydatki związane z podróżą służbową pracowników zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu do wysokości należności faktycznie wypłaconych pracowników. Zatem w przedstawionym stanie faktycznym nie będzie miał zastosowania cytowany przepis art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a poniesione za granicą wydatki (w związku z podróżą służbową pracowników) na wynajem samochodu osobowego i na zużyte w czasie korzystania z tego samochodu paliwo - w całości stanowią koszty uzyskania przychodu. W przedmiotowej sprawie należy mieć również na uwadze przepis § 10 ust. 1 pkt 3 ww. rozporządzenia z dnia 19 grudnia 2002r., który stanowi, że nie przysługują pracownikowi ryczałty na pokrycie kosztów dojazdu z dworca i do dworca kolejowego, autobusowego, portu lotniczego lub morskiego, kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej - jeżeli pracownik nie ponosi kosztów, na pokrycie których przeznaczone są wymienione ryczałty.Oceniając przedstawiony przez Spółkę stan faktyczny na gruncie obowiązujących przepisów, należy stwierdzić, że stanowisko zaprezentowane przez podatnika dotyczące możliwości zaliczenie wydatków poniesionych na wynajem samochodu w całości do kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe. Postanowienie niniejsze - na podstawie art. 143 w/w ustawy Ordynacja podatkowa, wydane zostało z upoważnienia Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu.