Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 17 września 2013 r. (Przemyk przeciwko Polsce), sygn. 22426/11

Wymogi proceduralne artykułu 2 Konwencji wykraczają poza etap wstępnego dochodzenia wtedy, gdy - jak w niniejszej sprawie - dochodzenie prowadzi do wszczęcia postępowania przed sądami krajowymi: postępowanie jako całość, włącznie z etapem postępowania sądowego, musi spełniać wymagania w zakresie zakazu wytyczonego przez artykuł 2. Powyższe oznacza, że krajowe władze sądowe nie mogą pod żadnym pozorem być gotowe dopuścić, by zadane cierpienia fizyczne lub psychiczne pozostały bez kary. Ma to zasadnicze znaczenie dla podtrzymywania zaufania społecznego i wsparcia dla rządów prawa oraz zapobiegania jakimkolwiek oznakom tolerancji władz dla działań bezprawnych lub ich wspierania.

Teza od Redakcji

W sprawie Przemyk przeciwko Polsce,

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Czwarta Sekcja), zasiadając jako Izba w następującym składzie:

Ineta Ziemele, Przewodnicząca,

David Thór Björgvinsson,

Päivi Hirvelä,

George Nicolaou,

Paul Mahoney,

Krzysztof Wojtyczek,

Faris Vehabović, sędziowie

i Fatoş Araci, Zastępca Kanclerza Sekcji,

obradując na posiedzeniu zamkniętym w dniu 27 sierpnia 2013 r.,

wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu:

POSTĘPOWANIE

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 22426/11) przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej wniesionej do Trybunału na podstawie artykułu 34 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności ("Konwencja") przez pana Leopolda Przemyka ("skarżący") dnia 30 marca 2011 r.

2. Polski Rząd ("Rząd") reprezentowany był przez swoich pełnomocników, początkowo przez pana Jakuba Wołąsiewicza, a następnie przez panią J. Chrzanowską. Skarżący był reprezentowany przez pana A. Zalewskiego i panią J. Metelską, adwokatów praktykujących w Warszawie.

3. Skarżący podniósł zarzut, że władze krajowe nie wypełniły należycie obowiązków proceduralnych zgodnie z postanowieniami artykułu 2 Konwencji, ponieważ nie ustaliły w sposób skuteczny i z zachowaniem należytej staranności odpowiedzialności karnej wynikłej w związku z okolicznościami, w jakich zabity został jego syn.