Wyrok SN z dnia 1 lipca 2020 r., sygn. I UK 415/18

Przyznanie świadczenia jest zawsze konsekwencją prawną istnienia choroby zawodowej i niezdolności do pracy z tego powodu. W związku z powyższym, art. 53 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin należy rozumieć w ten sposób, że przez osoby, którym w dniu wejścia w życie ustawy przysługują emerytury i renty na podstawie przepisów dotychczasowych (przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r.), trzeba także rozumieć takie osoby, którym wskutek istnienia choroby zawodowej przysługuje świadczenie emerytalne lub rentowe z powodu niezdolności do pracy, chociażby nie zostało to zwerbalizowane prawnie poprzez wydanie stosownego rozstrzygnięcia w tym zakresie organu lub sądu. Czym innym jest bowiem przyznanie świadczenia za określony okres, od daty początkowej okresowo lub na stałe, a czym innym jest faktyczny powód przyznania tego świadczenia, a więc uprzednia niezdolność do pracy wskutek rozwoju choroby zawodowej. Skoro powodowi przysługiwało świadczenie rentowe z powodu choroby zawodowej w okresie obowiązywania ustawy z 1993 r., chociażby jeszcze nie sformalizowane przez wydanie stosownego rozstrzygnięcia przez organ emerytalny, to ustawa emerytalna z 1993 r. stanowi podstawę obliczania podstawy wymiaru świadczenia od chwili wejścia jej w obrót prawny z użyciem stawek uposażenia obowiązujących na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym z uwzględnieniem wszelkich zmian mających wpływ na prawo do uposażenia lub jego wysokości powstałych w okresie, w którym żołnierz nie otrzymywał uposażenia. Przez wszelkie zmiany mające wpływ na prawo do świadczenia należy rozumieć również zmiany zaszeregowania płacowego na określonych wojskowych stanowiskach służbowych, datowane od momentu zwolnienia ze służby wojskowej do momentu złożenia przez powoda wniosku o przyznanie inwalidzkiej renty wojskowej, z uwzględnieniem waloryzacji w tym zakresie.

Biuletyn SN Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nr 10/2020

Sąd Najwyższy w składzie: