Wyrok SN z dnia 22 stycznia 2020 r., sygn. III UK 463/18

Nie jest przekwalifikowaniem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 in fine i art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach, przystosowanie się osoby niezdolnej do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami do wykonywania zatrudnienia niżej kwalifikowanego. Samo wykonywanie takiej pracy nie stanowi negatywnej przesłanki orzeczenia o częściowej niezdolności do pracy.

Biuletyn SN Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nr 5-6/2020

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Beata Gudowska (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Halina Kiryło

‎SSN Krzysztof Rączka

w sprawie z odwołania D. S. ‎od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. o rentę z tytułu niezdolności do pracy, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 22 stycznia 2020 r., skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…) z dnia 22 maja 2018 r., sygn. akt III AUa (…),

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu w (…) do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 22 maja 2018 r. Sąd Apelacyjny w (…) oddalił apelację D. S. od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 7 listopada 2017 r., którym oddalono jego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w W. w przedmiocie odmowy ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy po dniu 30 kwietnia 2016 r. Sąd drugiej instancji oparł się na ustaleniach Sądu pierwszej instancji dokonanych na podstawie opinii lekarzy - biegłych sądowych w specjalnościach neurologii i ortopedii oraz reumatologii, z rozpoznaniem istotnego ograniczenia ruchomości kręgosłupa w następstwie zesztywniającego zapalenia stawów. Po stwierdzeniu, że ubezpieczony pozostaje w zatrudnieniu, Sąd na podstawie opinii biegłych ustalił, że stan jego zdrowia nie powoduje niezdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, choć nie może wykonywać ciężkiej pracy fizycznej i prac wymagających gibkości narządu osiowego. Przytoczył stanowisko biegłych, iż ”zgodnie z zasadami logiki nie można orzec, że ktoś jest niezdolny do pracy, kiedy ją właśnie wykonuje w pełnym wymiarze czasowym od kliku lat”. Ostatecznie podzielił stanowisko opinii uzupełniającej biegłego reumatologa, że „pobrane świadczenie od wielu lat (od dnia 1 stycznia 2000 r.) pozwoliło na przekwalifikowanie się bez uszczerbku na zdrowiu”. Uznał za nieistotne dla oceny niezdolności do pracy na podstawie art. 12 i 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm.; dalej „ustawy o emeryturach i rentach”) orzeczenia o niepełnosprawności ubezpieczonego.