Wyrok SN z dnia 26 kwietnia 2019 r., sygn. V CSK 103/18

Umowa gwarancyjna, o której mowa w art. 391 k.c, zawarta przez wierzyciela samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej bez zgody podmiotu tworzącego, jest nieważna.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Roman Trzaskowski

SSN Bogumiła Ustjanicz

w sprawie z powództwa A. Sp. z o.o. w W. przeciwko [...] Szpitalowi Klinicznemu w W., jako następcy Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego Nr (...) w W. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 26 kwietnia 2019 r., skargi kasacyjnej pozwanego od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 20 września 2017 r., sygn. akt I ACa (...),

oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

A. sp. z o.o. z siedzibą w W. domagała się zasądzenia od Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego nr (...) w W. kwoty 755 366,56 zł z odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 11 stycznia 2017 r. zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 755 366,56 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 26 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 52 186 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Ustalił, że powódka dostarczała pozwanemu materiały medyczne, za które w okresie od dnia 16 lutego 2012 r. do dnia 12 lipca 2012 r. wystawiła faktury VAT na łączną kwotę 526 517,73 zł. W dniu 16 sierpnia 2012 r. powódka zawarła umowę gwarancyjną z M. S.A. w Ł. Na podstawie tej umowy M. S.A. dokonywała w imieniu powódki czynności prowadzących do wyegzekwowania wierzytelności przysługujących powódce m.in. w stosunku do pozwanego. W dniu 31 sierpnia 2012 r. M. S.A. przelała na rachunek bankowy powódki kwotę 424 689,79 zł na podstawie umowy gwarancyjnej i zawiadomiła pozwanego o dokonaniu spłaty jego długów względem powódki i wygaśnięciu zobowiązania pozwanego wobec powódki. Pismo o takiej samej treści skierowała do pozwanego powódka. W dniu 12 sierpnia 2013 r. M. S.A. wystąpiła z powództwem przeciwko pozwanemu w niniejszej sprawie, domagając się zasądzenia kwoty 623 142,72 zł z ustawowymi odsetkami jako należności wynikającej ze spłacenia długu pozwanego wobec powódki na podstawie umowy gwarancyjnej, a powódka w niniejszej sprawie zgłosiła interwencję uboczną po stronie M. S.A. Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 13 czerwca 2014 r. oddalił powództwo, a Sąd Apelacyjny w (...) wyrokiem z dnia 17 marca 2015 r. zmienił ten wyrok, częściowo uwzględniając powództwo M. S.A. Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2016 r., V CSK 462/15 (OSNC-ZD 2018, nr A, poz. 2) uchylił zaskarżony wyrok w części uwzględniającej powództwo i orzekającej o kosztach postępowania i oddalił apelację M. S.A. Sąd Najwyższy uznał, że M. S.A., spełniając zobowiązanie wobec beneficjenta umowy gwarancyjnej, spłaciła swój dług, a nie cudzy. Wskazał, że art. 518 § 1 pkt 1 k.c. tylko wtedy przewiduje przejście wierzytelności z mocy prawa na osobę, która spłaciła wierzyciela, gdy ta osoba spłaciła cudzy dług, za który sama jest odpowiedzialna osobiście lub rzeczowo, co nie miało miejsca w tamtej sprawie. W dniu 17 marca 2014 r. powódka skierowała do Sądu Rejonowego w W. wniosek o zawezwanie pozwanego do próby ugodowej w sprawie będącej przedmiotem niniejszego sporu, jednakże strony nie zawarły ugody.