Postanowienie SN z dnia 26 września 2018 r., sygn. II UK 417/17

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jolanta Franczak

w sprawie z wniosku S. Spółka z o.o. w R. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w W. z udziałem zainteresowanego A. P. o ustalenie podstawy wymiaru składek, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 26 września 2018 r., skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 24 listopada 2016 r., sygn. akt III AUa (...),

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w (...) wyrokiem z dnia 24 listopada 2016 r. oddalił apelację płatnika składek S. Spółki z o.o. w R. (dalej jako płatnik składek) od wyroku Sądu Okręgowego w J. z dnia 2 marca 2016 r. oddalającego odwołanie płatnika składek od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. z dnia 28 sierpnia 2012 r. ustalającej wysokość podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne zainteresowanego A. P. podlegającego ubezpieczeniom jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy zlecenia u płatnika składek w okresie od stycznia 2008 r. do grudnia 2010 r.

W wyrokach sądów meriti przyjęto, że w ramach zawartych umów zlecenia z dnia 1 października 2001 r. i z dnia 1 stycznia 2007 r., których przedmiotem była produkcja tarcicy i innych wyrobów z drewna, obsługa maszyn, urządzeń i środków transportu, konserwacja, naprawa i remonty środków trwałych oraz zadania zlecone przez zleceniodawcę, zainteresowany A. P. w rzeczywistości wykonywał wyłącznie pracę kierowcy, a jego wynagrodzenie zależne było od liczby oraz długości pokonywanych tras i rodzaju przewożonych materiałów. Wobec tego, określenie przez strony w każdej z umów odmiennie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe - w pierwszej jako kwotę aktualnej wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, w drugiej jako wynagrodzenie uzależnione od rodzaju wykonanych czynności (wynagrodzenie ustalone kwotowo), stanowiło de facto fikcyjną praktykę. Natomiast rzeczywistym celem drugiej umowy zlecenia (z 2007 r.) była chęć zmiany dotychczasowych zasad ustalania wynagrodzenia i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, aby w ten sposób doprowadzić do naliczania składek od niższych podstaw wymiaru niż kwota faktycznie otrzymywanego wynagrodzenia. Płatnik składek nie udowodnił jednak, że obok umowy zlecenia, w której wynagrodzenie zostało określone kwotowo, istniała konieczność zawarcia innej umowy, z uwagi na brak realnej możliwości ustalenia wynagrodzenia za powierzone do wykonania zlecenie. Tym samym nie wykazał, że istniały uzasadnione podstawy do zawarcia umowy zlecenia, w której składki mogły być odprowadzane od kwoty minimalnego wynagrodzenia, a nie od faktycznie uzyskanego wynagrodzenia. Przede wszystkim płatnik nie wykazał, że zainteresowany wykonywał zlecenia nietypowe, skoro świadczył wyłącznie usługi w charakterze kierowcy. Wobec powyższego ustalenia, rzeczywistą podstawę wy­miaru składek stanowi kwota faktycznie osiągniętego za dany miesiąc wyna­grodzenia, stosownie do art. 18 ust. 7 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2017 r., poz. 1778 dalej: ustawa systemowa).