Wyrok SN z dnia 17 kwietnia 2018 r., sygn. I UK 76/17

1. Nie ma podstaw prawnych do przyznania emerytury pomostowej ubezpieczonemu, którego dotychczasowy okres pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze nie może być kwalifikowany jako okres pracy w warunkach szczególnych lub pracy o szczególnym charakterze w rozumieniu dziś obowiązujących przepisów.

2. Użycie w art. 49 pkt 2 ustawy o emeryturach pomostowych spójnika "i" w znaczeniu enumeracyjnym oznacza, że zawarta tam przesłanka prawa do emerytury pomostowej dotyczy osobno osób spełniających warunki określone w art. 4 pkt 1-5 i 7 i osobno osób spełniających warunki określone w art. 5-12.

3. Chybiona jest teza, że dla uznania za uprawniającą do emerytury pomostowej z art. 49 ustawy o emeryturach pomostowych można zaliczyć tylko taką pracę pracowników jednostek ochrony przeciwpożarowej, która polegała na uczestniczeniu stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w akcjach ratowniczych. Tak rozumiany warunek kwalifikacji wymienionych prac jest w zasadzie niemożliwy do spełnienia, i to nie tylko przez pracownika zakładowej straży pożarnej, ale także przez funkcjonariusza Państwowej Straży Pożarnej. Praca (służba) tych osób polega na uczestniczeniu w akcjach ratunkowych wtedy, gdy akcje takie są prowadzone, a w pozostałym czasie pracy (służby) osoby te trwają w stałej gotowości do wzięcia udziału w tychże akcjach, gdy zajdzie taka potrzeba. Pożary - podobnie jak inne gwałtowne zjawiska przyrodnicze - są zdarzeniami niespodziewanymi i nadzwyczajnymi, zatem formacje powołane do walki z nimi mają za zadanie zapobieganie tym zjawiskom i pozostawanie w pogotowiu do podjęcia działań ratunkowych na wypadek zaistnienia tego rodzaju zdarzeń. Trudno wyobrazić sobie zakład pracy funkcjonujący w warunkach nieustającego pożaru, gaszonego non stop przez jednostki ochrony przeciwpożarowej. Racjonalny ustawodawca nie mógł zatem ustanowić takich kryteriów nabycia prawa do emerytury pomostowej, które są niemożliwe do spełnienia przez żadnego ubezpieczonego.