Postanowienie SN z dnia 10 kwietnia 2018 r., sygn. I UK 240/17

Pzesłanką przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania nie jest oczywiste naruszenie konkretnego przepisu prawa materialnego lub procesowego, lecz sytuacja, w której naruszenie to spowodowało wydanie oczywiście nieprawidłowego orzeczenia. Sam zarzut naruszenia (nawet oczywistego) określonego przepisu (przepisów) nie prowadzi wprost do oceny, że skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Romualda Spyt

w sprawie z odwołania M. S. przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w K. o ustalenie stopnia niepełnosprawności, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 10 kwietnia 2018 r., skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. z dnia 16 grudnia 2016 r., sygn. akt X1 Ua (...),

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Uzasadnienie

Ubezpieczony M. S. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 16 grudnia 2016 r.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego: § 5 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (jednolity tekst: Dz.U. z 2015 r., poz. 1110 ze zm.), przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że stan zdrowia ubezpieczonego nie uprawnia do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju, a stopień niepełnosprawności jest umiarkowany, a nie znaczny, a także naruszenie przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy: art. 278 § 1 w związku z art. 217 § 2, art. 286 k.p.c., przez ich błędną wykładnię, a w konsekwencji niezastosowanie w następstwie przyjęcia, że zawnioskowane przez ubezpieczonego wnioski o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych oraz o przesłuchanie świadków i dopuszczenie dowodu z nagrania z badania z dnia 10 września 2013 r. zmierzają tylko do przedłużenia postępowania, zaś ocena zasadności wniosków ubezpieczonego nie wymaga wiadomości specjalnych, co doprowadziło w konsekwencji do nierozpoznania istoty sprawy; art. 233 k.p.c., przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na nierozważeniu zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób wszechstronny, ocenę opinii biegłych jako wyczerpujących, pomimo że nie mieli oni pełnego wglądu w dokumentację medyczną ubezpieczonego; art. 233 § 1 w związku z art. 391 oraz art. 378 § 1 i art. 382 k.p.c., polegające na przejęciu przez Sąd drugiej instancji za własne ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego w K. bez jakichkolwiek merytorycznych rozważań w tej kwestii w sytuacji, gdy zarzuty apelacji obejmowały przede wszystkim sprzeczność ustaleń Sądu pierwszej instancji ze zgromadzonym materiałem dowodowym, co skutkowało tym, że zarzuty apelacyjne nie zostały rozpoznane w całości.