Wyrok SN z dnia 15 marca 2018 r., sygn. III UK 44/17

"Wspólnie porozumienie" może polegać na poinformowaniu przez instytucję właściwą miejsca świadczenia pracy najemnej o swoim stanowisku odnośnie do nieistnienia ważnego tytułu do ubezpieczenia społecznego na terytorium jej państwa; wydaniu przez instytucję właściwą miejsca zamieszkania decyzji w indywidualnej sprawie (o charakterze tymczasowym - w trybie art. 16 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego) o stosowaniu ustawodawstwa krajowego i zaakceptowaniu tej decyzji przez instytucję właściwą miejsca świadczenia pracy przez niewniesienie zastrzeżeń - art. 16 ust. 3 in fine rozporządzenia wykonawczego.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (przewodniczący)

SSN Bohdan Bieniek

SSN Maciej Pacuda (sprawozdawca)

w sprawie z odwołania K. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. o ubezpieczenie społeczne, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 15 marca 2018 r., skargi kasacyjnej odwołującej się od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 20 lipca 2016 r., sygn. akt III AUa (...),

1. uchyla zaskarżony wyrok oraz poprzedzający go wyrok Sądu Okręgowego z dnia 5 listopada 2015 r., IV U (...), a także decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. z dnia 16 lipca 2013 r. i przekazuje sprawę Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K. do ponownego rozpoznania,

2. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. na rzecz odwołującej się K. S. kwotę 2700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej w postępowaniu kasacyjnym.

Uzasadnienie

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. decyzją z dnia 16 lipca 2013 r., wydaną na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art. 11 ust. 1 i art. 13 ust. 1a rozporządzenia Rady i Parlamentu Europejskiego (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, stwierdził, że ubezpieczona K. S. w okresie od dnia 1 listopada 2011 r. podlega polskiemu ustawodawstwu w zakresie zabezpieczenia społecznego.