Postanowienie SN z dnia 11 października 2016 r., sygn. I UK 456/15

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jolanta Franczak

w sprawie z odwołania W. M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T. o emeryturę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 11 października 2016 r., skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego (...) z dnia 11 czerwca 2015 r., sygn. akt III AUa (...),

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2. przyznaje adwokatowi P. K. od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego (...) kwotę 135 (sto trzydzieści pięć) zł podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu kasacyjnym.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ł. wyrokiem z dnia 17 czerwca 2015 r. zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T. z dnia 5 lutego 2013 r. odmawiającą wnioskodawcy W. M. prawa do emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 20 grudnia 2012 r. oraz orzekł o kosztach postępowania.

Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (...), po rozpoznaniu apelacji organu rentowego, wyrokiem z dnia 11 czerwca 2015 r. zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie wnioskodawcy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do przyjęcia, że wnioskodawca legitymuje się co najmniej 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach, wymaganym do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, o którym mowa w art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (obecnie jednolity tekst: Dz.U. z 2016 r., poz. 887 ze zm.) w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm., zwane dalej rozporządzeniem z dnia 7 lutego 1983 r.). Wynika to stąd, że pracując jako monter w "U." Oddział w W. w okresie od 1 stycznia 1978 r. do 28 lutego 1979 r. i od 1 października 1979 r. do 31 grudnia 1984 r. (6 lat i 5 miesięcy), wnioskodawca nie wykonywał pracy, o której mowa w tym rozporządzeniu. Z zeznań świadków wynika, że w tym okresie zajmował się głównie naprawą sprzętu radiowego (tj. wzmacniaczy, głośników, radiomagnetofonów, radioodbiorników samochodowych), średnio 15 sztuk dziennie, wymieniając elementy elektroniczne układów scalonych przez wylutowywanie danego detalu i montaż nowego elementu przy użyciu lutownicy i cyny, czyścił napędy, wykorzystując skażony spirytus, sporadycznie klej i smar do konserwacji łożysk. Sąd Apelacyjny uznał, że tego rodzaju prac nie można zaliczyć do prac, o których mowa w dziale III poz. 83 wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. czyli "lutowania płyt, blach i przewodów ołowiowych oraz metali nieżelaznych". Tym bardziej, że wykaz tych prac uściśla zarządzenie Nr 7 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Chemicznego z dnia 19 maja 1983 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. nr 3-5 poz. 9), wymieniając w dziale III poz. 83 prace na stanowisku: blacharza, lutowacza, napawacza ołowiem i ślusarza-montera. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie ulega najmniejszej wątpliwości, że lutowanie było tylko jednym z elementów pracy montera, a lutowane były głównie przewody miedziane czy aluminiowe. Ponadto według opinii biegłego z zakresu bhp praca montera układów elektronicznych polega nie tylko na lutowaniu elementów, przy których wytwarzają się opary toksyczne ołowiu, stwarzające warunki szkodliwe dla zdrowia, ale także na drobnym montażu mechanicznym polegającym na przykręcaniu wkrętów, nakrętek, pokręteł, uchwytów oraz na czynnościach kontrolnych związanych z regulacją i strojeniem zmontowanego urządzenia, sprawdzeniem parametrów technicznych, zarejestrowaniem wyników pomiaru. W związku z tym nie można przyjąć, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace polegające na "lutowania płyt, blach i przewodów ołowiowych oraz metali nieżelaznych".