Wyrok SN z dnia 6 października 2016 r., sygn. III UK 257/15

1. Z deklaracji głoszącej, że obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu podlegają osoby wykonujące pracę nakładczą i osoby prowadzące działalność pozarolniczą nie da się wywieść warunku, zgodnie z którym wykonawca w każdym miesiącu pracy powinien otrzymać w określonej wysokości wynagrodzenie, pod groźbą nieistnienia tytułu ubezpieczenia.

2. Nierealizowanie w uzgodnionym wymiarze pracy nakładczej może świadczyć o pozorności umowy o pracę nakładczą w ramach oceny z art. 83 § 1 k.c. w związku z § 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 grudnia 1975 r. w sprawie uprawnień pracowniczych osób wykonujących pracę nakładczą.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Maciej Pacuda (przewodniczący)

SSN Piotr Prusinowski (sprawozdawca)

SSN Krzysztof Staryk

w sprawie z odwołania A. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. z udziałem zainteresowanej FHU P. w W. o ustalenie obowiązku ubezpieczenia, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 6 października 2016 r., skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w R. z dnia 6 sierpnia 2015 r., sygn. akt III AUa (...),

oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny w R. wyrokiem z dnia 6 sierpnia 2015 r. oddalił apelację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniesioną od wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 13 stycznia 2015 r., zmieniającego decyzję organu rentowego (ustalono w nim, że wnioskodawca A. S. podlegał ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu i chorobowemu z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę nakładczą zawartą z FHU P. w W. w okresie od dnia 1 kwietnia 2006 r. do dnia 31 lipca 2007 r.).