Wyrok SN z dnia 13 stycznia 2015 r., sygn. II PK 77/14

Użyty w art. 117 § 2 k.c. po nowelizacji zwrot, że dłużnik może uchylić się od zaspokojenia przedawnionego roszczenia jest logicznie tożsamy ze sformułowaniem art. 292 k.p., że roszczenia przedawnionego nie można dochodzić. Dochodzenie roszczenia to bowiem nic innego jak jego realizacja w procesie, a zarzut przedawnienia (uchylenie się od zaspokojenia), oznacza niemożność dochodzenia roszczenia. Regulacja zawarta w art. 117 § 2 k.c., że uwzględnienie upływu terminu przedawnienia następuje na zarzut, oznacza więc niemożność dochodzenia roszczenia przedawnionego.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Roman Kuczyński (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Halina Kiryło

SSN Romualda Spyt

w sprawie z powództwa A. C. przeciwko P. POLSKA S.A. w W. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 13 stycznia 2015 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w [...] z dnia 5 grudnia 2013 r.,

oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

A. C. przeciwko pozwanej P. Polska Spółka akcyjna dochodził za: rok 2006 kwoty 16.800 zł (za 321 godzin nadliczbowych, przy stawce godzinowej wynoszącej 29 zł, za rok 2007 kwoty 48.720 zł (za 867 godzin nadliczbowych, przy stawce godzinowej wynoszącej 30 zł, za rok 2008 kwoty 45.500 zł (za 867 godzin nadliczbowych, przy stawce godzinowej wynoszącej 30 zł), za rok 2009 kwoty 24.675 zł (za 470 godzin nadliczbowych, przy stawce godzinowej wynoszącej 30 zł) oraz kwoty 135.695 zł za pracę w każdą sobotę miesiąca (4 soboty, po 4 godziny, przy stawce godzinowej 60 zł). J. F. przeciwko pozwanej P. Polska Spółka akcyjna dochodził kwoty 79.511,04 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu i zasądzenie od spółki na rzecz powoda kosztów procesu wg norm przepisanych. Sprawę z powództwa J. F. przeciwko pozwanej P. Polska spółka akcyjna połączono do łącznego rozpoznania ze sprawą z powództwa A. C. Wyrokiem wstępnym z dnia 11 października 2011 r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy w P. ustalił, że powód A. C. w okresie od 1 września 2006 r. do końca lipca 2009 r. w dniach wykonywania pracy (tj. z wyłączeniem dni, w których był zwolniony od jej świadczenia) od poniedziałku do piątku wykonywał pracę średnio w 3 godzinach nadliczbowych dziennie oraz ustalił, że powód A. C. w okresie od 1 września 2006 r. do końca lipca 2009 r. nie wykonywał pracy w godzinach nadliczbowych w soboty lub w niedziele, za którą nie otrzymał wynagrodzenia. Sąd ustalił także, że powód J. F. w okresie od 1 lutego 2007 r. do 30 marca 2009 r. w dniach wykonywania pracy (tj. z wyłączeniem dni, w których był zwolniony od jej świadczenia) od poniedziałku do piątku wykonywał pracę średnio w 3 godzinach nadliczbowych dziennie oraz ustalił, że w okresie od 1 lutego 2007 r. do 30 marca 2009 r. nie wykonywał pracy w godzinach nadliczbowych w soboty lub w niedziele, za którą nie otrzymał wynagrodzenia. Po rozpoznaniu apelacji strony pozwanej od wyroku wstępnego Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2012 r. oddalił apelację i oddalił wniosek strony powodowej o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej. W uzasadnieniu wyroku Sąd Apelacyjny wskazał, że Sąd pierwszej instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktycznych, oparte na zgromadzonych w sprawie dowodach ustalając, że wykonywanie przez powodów wszystkich nałożonych na nich obowiązków było niemożliwe w ciągu 8 godzin dziennie w pięciodniowym tygodniu pracy. Sąd Apelacyjny podzielił przyjęte przez Sąd Okręgowy założenia wskazujące na przeciętne, średnie wyliczenie przepracowanych przez powodów nadgodzin.