Postanowienie SN z dnia 13 maja 2014 r., sygn. I PK 17/14

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Halina Kiryło

w sprawie z powództwa P. D. przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej Państwowemu Szpitalowi (...) - Zarządu Regionu (...) Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy w T. o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 13 maja 2014 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. - Ośrodka Zamiejscowego w R. z dnia 11 lipca 2013 r., sygn. akt IX Pa (...),

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. Ośrodek Zamiejscowy w R. wyrokiem z dnia 11 lipca 2013 r. oddalił apelację pozwanego SP ZOZ Państwowego Szpitala (...) w R. od wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w R. z dnia 22 listopada 2012 r. (mocą którego przywrócono powoda P. D. do pracy u pozwanego na dotychczasowych warunkach pracy i płacy) i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.760 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.

Powyższy wyrok został zaskarżony skargą kasacyjną pozwanego. Skargę oparto na podstawie naruszenia przepisów prawa materialnego: 1/ § 1 oraz § 3 pkt 4 w związku z § 7 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz. U. z 1996 r. Nr 60, poz. 281 ze zm.), przez błędną wykładnię wskutek uznania, że sądowe wezwanie powoda do stawiennictwa w charakterze biegłego, wystawione bez zarządzenia sędziego wraz z adnotacją poświadczającą nieprawdę co do faktu udziału w rozprawie, jest dokumentem urzędowym i mogło usprawiedliwiać wykonywanie innych czynności biegłego; 2/ art. 52 § 1 pkt 1 k.p. w związku z art. 100 § 2 pkt 1, 2 i 4 k.p., przez niewłaściwe zastosowanie, w tym niezastosowanie odpowiedniego miernika staranności do oceny zawinienia powoda-związkowca i uznanie, że: a) powód nie ponosi winy oraz nie był świadomy zagrożenia interesów pozwanego, b) zgoda pozwanego na wyjście z pracy usprawiedliwiała nieobecność pozwanego, c) kilkuletnia nieprawidłowa praktyka wyłączała winę powoda mimo wprowadzenia regulacji wewnętrznej oraz zaniechanie stwierdzenia naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych pomimo bezprawności; 3/ art. 32 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 1991 r. Nr 55, poz. 234 ze zm.) oraz art. 8 k.p. w związku z art. 477 k.p.c., przez niewłaściwe zastosowanie wskutek uznania, że brak zgody związku zawodowego na zwolnienie dyscyplinarne skutkuje przywróceniem powoda do pracy oraz nierozważenie nadużycia prawa podmiotowego w kontekście oddalenia powództwa w całości albo uwzględnienia roszczenia alternatywnego. Ponadto skargę oparto na podstawie naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 244 § 1 k.p.c. oraz art. 227 k.p.c., polegającego na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, wskutek uznania sądowych wezwań do stawiennictwa, wystawionych bez zarządzenia sędziego, za dokumenty urzędowe usprawiedliwiające nieobecność powoda w pracy i przyznania im mocy dowodowej, mimo że poświadczały nieprawdę do co faktu uczestnictwa w rozprawie oraz wskutek nieprzypisania powodowi ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy przez uwzględnienie apelacji i oddalenie powództwa, ewentualnie o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku wraz z poprzedzającym go wyrokiem Sądu Rejonowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w R. z 22 listopada 2012 r. i przekazanie temu Sądowi sprawy do ponownego rozpoznania; w każdym przypadku z orzeczeniem o kosztach postępowania.