Postanowienie SN z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. II UZ 44/11

1. Dopuszczalność skargi kasacyjnej w sprawach o przyznanie emerytury i renty dotyczy tylko tych sytuacji, w których świadczenie w ogóle nie zostało przyznane. W takim przypadku osoba, która uważa się za uprawnioną, pozostaje w ogóle bez prawa do konkretnego świadczenia. Taka sytuacja uzasadnia rozpatrzenie sprawy także przez Sąd Najwyższy jako - co do zasady - sąd prawa. Nie można z tą sytuacją utożsamiać przypadków, w których uprawniony uzyskuje prawo do świadczenia, natomiast twierdzi, że przysługuje mu świadczenie w większej - niż to wyliczono - wysokości. Względy, jakie powodują to zróżnicowanie, jeśli nie wynikają z samej istoty prawa do emerytury czy renty, nie uprawniają do kierowania skargi kasacyjnej na warunkach preferencyjnych, wynikających z art. 398² § 1 zd. 2 k.p.c.

 2. Gdy ubezpieczony domaga się renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy mając prawo do renty w związku z częściową niezdolnością, to wartość przedmiotu spory i zaskarżenia w takich sprawach wyznacza art. 22 k.p.c. a sprawy nie stanowią sporów o prawo w rozumieniu art. 398 § 1 k.p.c.