Postanowienie SN z dnia 15 czerwca 2011 r., sygn. II KO 38/11

Użycie w art. 4 noweli z 20 stycznia 2011 r. zwrotu „postępowanie sądowe (...) wznawia się” nie oznacza bowiem wcale, że wznowienie nastąpić ma z urzędu, lecz stanowi jedynie nakaz wznowienia postępowania w razie zaistnienia opisanej w tym przepisie podstawy. Należy zatem przyjąć, że wznowienie przewidziane w omawianej noweli następuje na wniosek strony, a jedynie, gdyby stanowiło ono uchybienie z art. 439 § 1 k.p.k., do wznowienia dojść mogłoby tylko z urzędu.

Karą nieznaną ustawie w rozumieniu wskazanego przepisu jest wyłącznie kara nieznana w ogóle systemowi polskiego prawa karnego, a nie kara nie przewidziana w przepisie będącym podstawą skazania lub orzeczona powyżej granic ustawowego zagrożenia.

Przez karę pozbawienia wolności w wymiarze przekraczającym górną granicę ustawowego zagrożenia w rozumieniu art. 4 ustawy z dnia 20 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz ustawy - Kodeks karny skarbowy (Dz. U. Nr 48, poz. 245) należy rozumieć każdą karę pozbawienia wolności orzeczoną powyżej tych granic, w tym także taką, która przyjęła postać rodzajową tej kary nieznaną polskiemu systemowi prawnemu. To zaś oznacza, że nie mamy tu do czynienia z bezwzględną przyczyną odwoławczą, lecz jedynie z istnieniem obecnie rażącego naruszenia prawa materialnego, o jakim mowa w art. 438 pkt 1 k.p.k., a tym samym wznowienie postępowania w takich wypadkach, w oparciu o art. 4 tej ustawy, następuje jedynie na wniosek strony, a nie z urzędu.