Wyrok SN z dnia 21 maja 2010 r., sygn. I UK 23/10

Ocena pogorszenia się stanu zdrowia ubezpieczonego mieści się w ocenie niezdolności do pracy, a to należy do lekarza orzecznika (art. 14 ustawy o emeryturach i rentach). Jeżeli zatem w orzeczeniu lekarskim, które stanowiło podstawę zaskarżonej decyzji organu rentowego, lekarz orzecznik nie odniósł się do podniesionego przez ubezpieczonego problemu pogorszenia się jego stanu zdrowia, to tym bardziej konieczne i celowe było wykorzystanie przez ubezpieczonego przewidzianego w ustawie trybu zaskarżania orzeczeń lekarza orzecznika ZUS do komisji lekarskiej ZUS.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (przewodniczący)

SSN Halina Kiryło

SSN Andrzej Wróbel (sprawozdawca)

w sprawie z odwołania Wiesława O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 maja 2010 r.,

skargi kasacyjnej ubezpieczonego od postanowienia Sądu Apelacyjnego w K.

z dnia 8 lipca 2009 r.,

oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wiesław O. (ubezpieczony) wniósł w dniu 10 grudnia 2007 r. o przyznanie mu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w K. (organ rentowy) decyzją z dnia 27 lutego 2008 r. odmówił przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, ponieważ lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 31 stycznia 2008 r. uznał go za osobę częściowo niezdolną do pracy od 30 września 2005 r. Ubezpieczony stał się zatem niezdolny do pracy po upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia (co nastąpiło z dniem 7 sierpnia 2002 r.).