Wyrok SN z dnia 5 maja 2010 r., sygn. II UK 394/09

Wobec ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie, według których pracownicy agencji byli zatrudniani wyłącznie w celu wykonywania pracy we Francji, żaden z nich (poza administracją) nie wykonywał pracy na terenie Polski, zarząd spółki nie przebywa na terenie Polski, na terenie Polski nie były także realizowane żadne umowy z podmiotami polskimi, a agencja nie osiąga tu żadnych dochodów, należało przyjąć, że do zainteresowanego nie mogło być zastosowane wyłączenie zawarte w art. 14 ust. 1a rozporządzenia 1408/71.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Zbigniew Myszka (przewodniczący)

SSN Bogusław Cudowski

SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca)

w sprawie z wniosku A. Sp. z o.o. w W. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w W. z udziałem zainteresowanego Stanisława B. o ubezpieczenie społeczne, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 5 maja 2010 r., skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 30 lipca 2009 r.,

oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 30 marca 2009 r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W. oddalił odwołanie wnioskodawcy A. spółki z o.o. z siedzibą w W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. z dnia 7 lipca 2008 r. w przedmiocie podlegania zainteresowanego Stanisława B. ustawodawstwu polskiemu w zakresie ubezpieczeń społecznych.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa pracy (agencja pracy tymczasowej). Pracownicy są zatrudniani wyłącznie w celu delegowania ich do pracy we Francji. Żaden z pracowników, poza administracją, nie wykonywał pracy na terenie Polski. Zarząd spółki nie przebywa na terenie Polski; znajduje się tu jedynie administracja. Firma nie realizuje żadnych umów z klientami w Polsce i nie osiąga w Polsce żadnych dochodów. Zainteresowany Stanisław B. był zatrudniony u wnioskodawcy na podstawie umów o pracę na czas określony. Praca miała być wykonywana wyłącznie we Francji. W ocenie Sądu pierwszej instancji, w sprawie należało ustalić, czy zainteresowany został delegowany w celu wykonywania pracy na terytorium Francji w rozumieniu art. 14 ust. 1 lit. a rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego w stosunku do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.Urz. WE z 5 lipca 1971 r., L 149, s. 2 ze zm.). Sąd powołał się na treść Decyzji Komisji Administracyjnej WE do spraw zabezpieczenia socjalnego pracowników migrujących z dnia 13 grudnia 2000 r. nr 181 w sprawie oddelegowania pracowników (Dz.Urz. WE z 14 grudnia 2001 r., L 329, s. 73), na tzw. Praktyczny przewodnik dotyczący oddelegowania pracowników w Państwach Członkowskich Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodarczego i Szwajcarii (sformułowany przez Komisję Administracyjną) oraz orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości i uznał, że pracownik nadal podlega dotychczasowemu ustawodawstwu na podstawie art. 14 ust. 1a rozporządzenia, jeżeli łącznie spełnione są następujące przesłanki: okres oddelegowania nie przekracza 12 miesięcy, pracownik nie został wysłany w zastępstwie innego pracownika, utrzymany jest stosunek zależności wobec przedsiębiorstwa wysyłającego podczas trwania całego okresu oddelegowania, praca jest wykonywana na rzecz i w interesie przedsiębiorstwa oddelegowującego. W uzasadnieniu wskazano, że istotnym warunkiem zawartym w decyzji nr 181 wynikającym z wytycznych Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości jest wymóg, aby przedsiębiorstwo wysyłające prowadziło znaczną część działalności na obszarze państwa wysyłającego (działalność „godną odnotowania”). Sąd podkreślił również, że w sprawie niesporne jest, że wnioskodawca prowadził działalność polegającą wyłącznie na zatrudnianiu pracowników w celu ich natychmiastowego delegowania do pracy we Francji. Wszystkie umowy zawierane były z przedsiębiorstwami francuskimi i tylko z tego tytułu spółka uzyskiwała dochody. Żaden z pracowników nie został skierowany do pracy u krajowego pracodawcy. Tym samym nie spełniono warunku prowadzenia działalności „godnej odnotowania” w państwie wysyłającym i nie ma też podstaw do uznania, że wnioskodawca wysyłał pracowników tymczasowo do pracy na terenie innego Państwa Członkowskiego. Zakres pojęcia „tymczasowo” obejmuje sytuację pracownika stale zatrudnionego w państwie siedziby przedsiębiorstwa delegowanego do pracy na terytorium innego Państwa Członkowskiego tylko na z góry oznaczony, przemijający okres, po upływie którego pracownik wraca do pracy do państwa wysyłającego a fakt, że wnioskodawca jest agencją pracy tymczasowej nie przesądza o automatycznym stosowaniu art. 14 ust. 1 lit. a rozporządzenia.