Postanowienie SN z dnia 3 lutego 2010 r., sygn. IV KK 351/09

Przewidziana w art. 105 k.p.k. regulacja pozwala na prostowanie tylko oczywistych omyłek, a więc takich błędów zawartych w orzeczeniu, zarządzeniu lub ich uzasadnieniu, które w sposób niebudzący wątpliwości wynikły jedynie z omyłek, a więc nie są następstwem celowego działania i - z racji takiego charakteru, ocenianego w kontekście całokształtu związanych z ich zaistnieniem ustaleń - są „widoczne na pierwszy rzut oka”. Równocześnie zgodnie podkreśla się niedopuszczalność prostowania w trybie art. 105 k.p.k. tych elementów wyroku (postanowienia, zarządzenia albo ich uzasadnienia), które określają jego merytoryczną treść.

O ile w toku dokonywania tej oceny wyłoni się jakakolwiek w tym względzie wątpliwość, czy rzeczywiście ta rozważana wada ma charakter oczywistej omyłki pisarskiej, to wówczas z pewnością nie będzie możliwe jej sprostowanie w trybie art. 105 k.p.k.

Tylko błąd wywołujący, w związku z ujawnionymi przy jego stwierdzeniu okolicznościami, wątpliwości co do tożsamości (rzeczywiście danym wyrokiem) oskarżonego (skazanego), jako nie stanowiący „oczywistej omyłki pisarskiej” ma merytoryczny charakter błędu w zakresie danych personalnych oskarżonego i przez to nie jest możliwy do skorygowania w trybie przewidzianym w art. 105 k.p.k. Pozbawione takich uwarunkowań faktycznych pozostałe błędy w tym zakresie, nie kreujące jakichkolwiek wątpliwości co do tożsamości osoby, której wyrok dotyczy, są możliwe do sprostowania w tym trybie, jako stanowiące „oczywistą omyłkę pisarską”.

Mając na względzie ów wyjątkowy charakter tej wyrażonej w art. 105 § 2 k.p.k. normy i respektując ratio legis takiej regulacji, a przy tym istotę postępowania kasacyjnego, nie można uznać, by w oparciu o przepisy art. 518 k.p.k. i art. 458 k.p.k., miał on „odpowiednie” zastosowanie, także w tym postępowaniu, wobec orzeczenia, które jako zaskarżone tą nadzwyczajną skargą, jest jego przedmiotem.