Wyrok SN z dnia 14 stycznia 2009 r., sygn. V KK 245/08

1. Zakaz z art. 41 § 1 k.k. powinien zostać sformułowany przez sąd w taki sposób, by wskazywał konkretne stanowisko, oznaczone przez wskazanie pełnionej funkcji bądź zajmowanej pozycji w ściśle określonej dziedzinie życia państwowego, społecznego, a także prywatnego, w związku z którą doszło do popełnienia przestępstwa. Podobnie zakaz wykonywania zawodu musi być tak określony w treści orzeczenia, by rodzaj wymierzonej w ten sposób dolegliwości był wskazany w sposób precyzyjny.

2. Pomimo, że znaczenie słowa „funkcja” niekiedy zbieżne jest do kodeksowego pojęcia stanowiska lub zawodu, to jednak nie może ono być utożsamiane z tymi określeniami wymienionymi na gruncie art. 41 § 1 k.k. i używane zamiennie.

3. Wymaganie określoności sformułowane przez ustawodawcę w art. 39 pkt 2 k.k. - in fine i w art. 41 § 2 k.k. - w odniesieniu do działalności gospodarczej oznacza bowiem, że w oparciu o te przepisy nie jest możliwe całkowite wyłączenie aktywności gospodarczej oskarżonego.

4. Skoro (…) w art. 41 § 2 k.k. została przewidziana możliwość orzekania zakazu prowadzenia działalności gospodarczej tylko określonego rodzaju i to jeszcze w powiązaniu z dodatkowymi warunkami, to jest oczywiste, że orzekając zakaz przewidziany w tym przepisie, sąd jest zobowiązany do ścisłego przestrzegania tych ograniczeń.

5. Przytaczając podstawę kwalifikacji prawnej należy powołać tylko przepis części szczegółowej Kodeksu karnego, określający znamiona przestępstwa. Nie jest dopuszczalne powoływanie w tym miejscu art. 91 § 1 k.k. ponieważ nie wpływa on na proces kwalifikacji prawnej czynu. Ten przepis ustawy karnej należy powoływać tylko przy wymiarze kary.