Wyrok SN z dnia 17 grudnia 2008 r., sygn. II KK 140/08

Pouczenie (…) powinno objąć informację o prawie złożenia wniosku, konsekwencjach jego złożenia, określonych w art. 12 § 2, oraz możliwości cofnięcia wniosku lub - przy przestępstwie z art. 197 k.k. (zgwałcenie) - braku możliwości jego cofnięcia ( art. 12 § 3). Brak pouczenia nie może wywoływać ujemnych skutków procesowych dla niepouczonego (art. 16 § 1). Jak zasadnie wskazuje się, brak taki może spowodować sytuację, w której uprawniony nie ma podstawowej wiedzy na temat trybu ścigania, a w takiej sytuacji nie sposób przyjąć, że u podstaw wniosku o ściganie legła swobodnie podjęta decyzja; wniosek o ściganie bowiem tylko wówczas wywołuje skutki wskazane w ustawie, gdy jego złożeniu towarzyszy rzeczywista wola ścigania sprawcy, uzewnętrzniona swobodnie podjętą decyzją. Innymi słowy obowiązek pouczenia uprawnionego podmiotu należy rozumieć jako pouczenie o wszystkich konsekwencjach związanych ze złożeniem lub zaniechaniem złożenia wniosku o ściganie. Skoro ustawa procesowa warunkuje ten sposób ścigania karnego od woli pokrzywdzonego, to składający oświadczenie woli uprawniony podmiot powinien być świadomy wszystkich konsekwencji z tego warunku wynikających.