Postanowienie SN z dnia 22 lutego 2007 r. sygn. V KK 181/06

Niedopuszczalne jest wykorzystywanie w postępowaniu karnym jakichkolwiek dowodów nieznanych stronom tego postępowania, obrońcom i pełnomocnikom, nawet jeśli nie będą one stanowiły podstawy ustaleń faktycznych.

Z uzasadnienia

Najistotniejszym problemem podnoszonym w kasacji (zarówno w zarzutach, jak i ich obszernym uzasadnieniu) wydaje się być kwestia prawidłowości procedury dopuszczenia dowodu z zeznań świadka koronnego oraz dopuszczalności korzystania z tego dowodu w rozpoznawanej sprawie, zaś w ramach tej problematyki „... tajność procedury nadania statusu świadka koronnego i wynikająca z tego niedostępność postanowienia (...) oraz protokołu przesłuchania wówczas podejrzanego D. S. przed sądem nadającym ów status” (cyt. z uzasadnienia kasacji). Jest to niewątpliwie problem ważki, ale już wielokrotnie wyjaśniany w orzecznictwie, również w tych judykatach, na fragmenty których powołuje się zarówno Sąd Apelacyjny w W., jak i Autor kasacji. Przypomnieć więc jedynie należy, że ocena zaistnienia warunków oraz prawidłowość trybu dopuszczenia dowodu z zeznań świadka koronnego przez pryzmat przepisów ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o świadku koronnym podlegają bardzo ograniczonej kontroli. Jedynie bowiem prokuratorowi przysługuje zażalenie na postanowienie sądu rozstrzygające w przedmiocie jego wniosku (art. 5 ust. 6 powołanej ustawy). Prawomocne więc postanowienie o dopuszczeniu takiego dowodu nie może być ani uchylone, ani modyfikowane. Ustawodawca nie przewidział też możliwości pozbawienia świadka koronnego jego statusu przez sąd orzekający (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w B. z dnia 21 kwietnia 2005 r., II AKa 360/04, OSAB z 2005 r. z. 3, poz. 37). Nie jest to możliwe nawet w sytuacji „gdy po nadaniu podejrzanemu statusu takiego świadka wykazane zostaną w postępowaniu przed sądem okoliczności, o których mowa w art. 4 tej ustawy” (postanowienie SN z dnia 10 maja 2005 r., II KK 531/04, OSNKW z 2005 r., z. 10, poz. 95).