Postanowienie SN z dnia 29 stycznia 2007 r. sygn. III KK 365/06

Z uzasadnienia

Zawarty w pkt 1 kasacji zarzut ukształtowania przez sąd odwoławczy kary łącznej pozbawienia wolności sprzecznie z zakazem reformationis in peius zawartym w art. 434 § 1 k.p.k. opiera się na błędnym rozumieniu przez skarżącego pojęcia „granice zaskarżenia”. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego wspomniane granice zaskarżenia wyznaczane są przez trzy elementy środka odwoławczego - tj. kierunek zaskarżenia, czyli stosunek środka odwoławczego do interesów oskarżonego, zakres zaskarżenia, tj. wskazanie czy środek odwoławczy obejmuje całość, czy część orzeczenia oraz zarzuty odwoławcze. W świetle tej konstrukcji wnioski zawarte w apelacji nie stanowią czwartego, samoistnego elementu określającego granice środka odwoławczego. Oznacza to, że wnioski co do wysokości wymiaru kary, zawarte w apelacji wywiedzionej na niekorzyść oskarżonego, nie pozbawiają sądu odwoławczego możliwości wymierzenia kary surowszej od wskazanej w tych wnioskach. W konsekwencji stwierdzić trzeba, że wymierzenie skazanemu kary łącznej roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji żądania przez oskarżyciela publicznego wymierzenia kary łącznej roku pozbawienia wolności, nie może być traktowane jako wykroczenie poza granice zaskarżenia.