Wyrok SN z dnia 18 kwietnia 2007 r., sygn. I PK 361/06

Umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy nie może być uznana za nieważną z tej przyczyny, że w ocenie pracownika nie miał on dostępu do szczególnie ważnych informacji (art. 101² § 1 k.p.).

Przewodniczący SSN Zbigniew Korzeniowski,

Sędziowie SN: Romualda Spyt, Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy¸ po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 18 kwietnia 2007 r. sprawy z powództwa „M.-E.” SA w W. przeciwko Dariuszowi N. o odszkodo­wanie z tytułu naruszenia przez pracownika zakazu konkurencji, na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Olsztynie z dnia 13 grudnia 2005 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok w punktach I i II w częściach odnoszących się do pozwanego Dariusza N. i w tym zakresie sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Olsztynie do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Olsztynie wyrokiem z dnia 30 sierpnia 2005 r. oddalił powództwo „M.-E.” SA z siedzibą w K. o zasądzenie od pozwanych Roberta M., Krzysztofa P. i Dariusza N. odpowiednio kwot 9.992,16 zł, 8.860,08 zł i 17.918,15 zł tytułem kar umownych za naruszenie umów o zakazie kon­kurencji. Sąd ten ustalił, że przedmiotem działalności „M.-E.” SA był handel hurtowy alkoholem, a pozwani byli zatrudnieni na stanowiskach przedstawicieli handlowych. Powódka zawarła z wszystkimi pozwanymi umowy o zakazie konkurencji, na pod­stawie których pracownicy zobowiązali się nie prowadzić działalności konkurencyjnej w czasie trwania stosunku pracy oraz przez okres sześciu miesięcy od dnia rozwiązania lub wygaśnięcia umowy o pracę. Strony umówiły się, że w zamian za to zobo­wiązanie pracodawca przez okres sześciu miesięcy od ustania stosunku pracy będzie wypłacał odszkodowanie w wysokości 25% wynagrodzenia otrzymywanego przez pracownika przed rozwiązaniem umowy o pracę. W umowie zastrzeżono również, że w przypadku naruszenia przez pracownika postanowień z niej wynikających, a dotyczących okresu po ustaniu stosunku pracy, zapłaci on pracodawcy karę umowną w wysokości średniego sześciomiesięcznego wynagrodzenia z ostatniego okresu. Umowy o pracę zawarte pomiędzy powódką a pozwanymi zostały rozwiązane z dniem 19 sierpnia 2004 r. na mocy porozumienia stron. Pozwani pod koniec sierpnia 2004 r. podjęli zatrudnienie w charakterze przedstawicieli handlowych w „J.” SA Oddziale w O. (także ta spółka zajmowała się handlem hurtowym alkoholem).