Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 21 grudnia 2007 r. sygn. III CZP 65/07

Sąd Najwyższy w składzie:

Prezes SN Tadeusz Ereciński (przewodniczący)

SSN: Helena Ciepła, Józef Frąckowiak, Krzysztof Pietrzykowski, Elżbieta Skowrońska-Bocian (sprawozdawca), Marek zychowicz, Tadeusz Wiśniewski

na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej

w dniu 21 grudnia 2007 r.,

przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Piotra Wiśniewskiego,

po rozstrzygnięciu zagadnienia prawnego przedstawionego

przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego

we wniosku z dnia 30 kwietnia 2007 r., BSA I-4110-1/07,:

"Czy zdolność wspólnoty mieszkaniowej do nabywania praw i obowiązków (art. 6 ustawy o własności lokali z 24 czerwca 1994 r., tj. Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903, z późn. zm.) na swoją rzecz jest równoznaczna ze zdolnością do nabywania ich do wspólnego majątku właścicieli lokali wchodzących w skład określonej nieruchomości?"

podjął uchwałę:

Wspólnota mieszkaniowa, działając w ramach przyznanej jej zdolności prawnej, może nabywać prawa i obowiązki do własnego majątku.

I nadał jej moc zasady prawnej.

Uzasadnienie

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, działając na podstawie art. 60 § 1 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. Nr 240, poz. 2052), wniósł o rozstrzygnięcie przez skład siedmiu sędziów Sądu Najwyższego zagadnienia prawnego przedstawionego w części wstępnej uchwały.

W uzasadnieniu wniosku Pierwszy Prezes wskazał na występowanie poważnych kontrowersji co do sytuacji prawnej, a konkretnie podmiotowości prawnej wspólnoty mieszkaniowej już od początku obowiązywania ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t. j. Dz.U. z 2000 r., Nr 80, poz. 903 ze zm. - dalej „u.w.l.”). Rozbieżne stanowiska dotyczące tego zagadnienia występują zarówno w doktrynie, jak i - zwłaszcza w ostatnich latach - w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Nie jest przy tym łatwe ustalenie zakresu istniejących rozbieżności, w szczególności z tego względu, że takie pojęcia jak podmiotowość prawna, zdolność prawna, jednostka organizacyjna czy ułomna osoba prawna nie zostały ustawowo zdefiniowane, a część z nich nie ma waloru normatywnego. Zapatrywania na naturę ułomnych osób prawnych, jak i nazewnictwo stosowane w doktrynie w odniesieniu do „trzeciej kategorii” podmiotów prawa cywilnego są rozbieżne i pomnażają zakres wątpliwości. Stąd też, zdaniem wnioskodawcy, taka czy inna kwalifikacja wspólnoty mieszkaniowej z punktu widzenia różnych pojęć konstruowanych na gruncie art. 33 k.c. nie jest nieodzowna dla zrozumienia istoty rozbieżności występujących w praktyce sądowej, a nawet może utrudnić ich uchwycenie.