Wyrok SN z dnia 28 listopada 2006 r. sygn. III KK 156/06

Z uzasadnienia

Sąd Okręgowy w G. wyrokiem z 14 dnia czerwca 2005 r. uznał T. R. za winnego tego, że w dniu 13 września 2004 r. w W. nakłaniał nieustaloną osobę, poprzez wysłanie nielegalnego listu tzw. „grypsu”, aby nakłoniła inne nieustalone osoby do wywarcia przemocą wpływu na zeznania świadków A. R. i K. G. w sprawie Sądu Rejonowego w W. sygn. akt II K 467/04, poprzez uprowadzenie i pozbawienie wolności A. R. oraz uprowadzenie i pozbawienie życia K. G., to jest przestępstwa z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 245 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to, przy zastosowaniu art. 11 § 3 k.k., art. 19 § 1 k.k., art. 60 § l k.k. w zw. z art. 22 § 2 k.k., art. 60 § 6 pkt l k.k., na podstawie art. 148 § 1 k.k. skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności. (...)

Sąd Apelacyjny w G. wyrokiem z dnia 10 listopada 2005 r. zmienił zaskarżony wyrok poprawiając kwalifikację prawną czynu oskarżonego na art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 245 k.k. w zb. z art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., zaś w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie zasadności kasacji wymaga zatem analizy niezwykle złożonego zagadnienia konstrukcji znamion podżegania tj. czy podżeganie na gruncie Kodeksu karnego z 1997 r. ma charakter skutkowy, czy też formalny oraz, czy w razie przyjęcia, że podżeganie ma charakter skutkowy; czy skutkiem podżegania jest określone zjawisko psychiczne w postaci zamiaru lub decyzji wywołanej w wyniku nakłaniania u bezpośredniego wykonawcy przestępstwa czy też skutkiem jest dokonanie lub co najmniej usiłowanie popełnienia czynu zabronionego przez bezpośredniego wykonawcę. Sąd Okręgowy w G., rozważał kwestię, czy działanie skazanego było przestępnym podżeganiem czy też tylko jego usiłowaniem, jakby nie zauważając, że rozstrzygnięcie tego zagadnienia zależy przecież od sposobu wykładni „znamion podżegania”. W konsekwencji swe rozważania prawne ograniczył do konstatacji, że w ustalonym stanie faktycznym podżeganie przez T. R. zostało już ukończone a nie tylko usiłowane, ponieważ oskarżony nie tylko własnoręcznie sporządził gryps ale i przekazał M. M., aby ten dalej go przekazał członkom jego rodziny wobec czego wyraził on swoją wolę w całości i w tej sprawie nie mógł już podejmować żadnych innych działań, na dalsze losy grypsu nie mając żadnego wpływu; stąd jego zachowanie należy kwalifikować jako podżeganie a nie tylko jako usiłowanie podżegania (które zdaniem tego Sądu byłoby tylko wtedy, gdyby w momencie przekazywania grypsu zostałby on zatrzymany przez funkcjonariusza Służby Więziennej).