Wyrok SN z dnia 7 czerwca 2006 r. sygn. III KK 394/05

Sprowokowane przez funkcjonariuszy ówczesnej Milicji Obywatelskiej zajścia, których kulminacją był atak, rozgoryczonych likwidacją prowizorycznego ołtarza, zaborem przedmiotów związanych z wykonywaniem praktyk religijnych i odmową ich zwrotu, mieszkańców K. na miejscowy posterunek MO i Prezydium Miejskiej Rady Narodowej, nie może być obecnie i nie mógł być w czasie wyrokowania przez sądy a quo i ad quem postrzegany inaczej niż usiłowanie wyegzekwowania zagwarantowanych - także przez art. 70 ust. 1 Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej z dnia 22 lipca 1952 r. (Dz. U. Nr 33, poz. 232 ze zm.) - swobód religijnych, w tym wolności sumienia i wyznania. Jeżeli więc zachowanie oskarżonych było wyrazem powszechnych odczuć społecznych, nie można było mówić, że stanowiło ono jednocześnie dla tego społeczeństwa niebezpieczeństwo. Tym samym czyny ten charakteryzował stopień społecznego niebezpieczeństwa sprowadzony do granic znikomości, a jeżeli tak, to pomimo formalnego wypełnienia przez oskarżonych swoimi działaniami ustawowych znamion czynu stypizowanego w art. 163 k.k. z 1932 r., postępowanie karne wobec nich musiało być umorzone.