Wyrok SN z dnia 4 października 2006 r., sygn. II UK 43/06

Nie jest wyłączone dopuszczenie przez sąd z urzędu (art. 232 zdanie dru­gie k.p.c.) dowodu, który ma na celu ustalenie niezdolności do pracy jako prze­słanki prawa do renty.

Przewodniczący SSN Andrzej Wróbel, Sędziowie SN: Beata Gudowska (sprawozdawca), Małgorzata Wrębiakowska-Marzec.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 paździer­nika 2006 r. sprawy z odwołania Stanisława M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w G. o rentę, na skutek skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 5 października 2005 r. [...]

oddalił skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 13 maja 2004 r. Sąd Okręgowy w Gdyni oddalił odwołanie Stanisława M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w G. z dnia 30 kwietnia 2003 r. odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Pod­stawą rozstrzygnięcia były opinie zespołu biegłych specjalistów neurologa, gastrolo­ga, kardiologa i urologa stwierdzające zachowanie zdolności do pracy. Odosobniona opinia biegłego z zakresu ortopedii i chirurgii urazowej, który rozpoznał przykurcz Dupuytrena obu rąk, stan po operacyjnym leczeniu ręki lewej oraz deformację kręgu L5 o nieustalonej etiologii z rozpoczynającymi się zmianami zwyrodnieniowymi i z powodu tych schorzeń stwierdził częściową niezdolność do pracy na okres 12 mie­sięcy od lipca 2003 r. (badania przez zespół do spraw niepełnosprawności), została zakwestionowana przez Głównego Lekarza Orzecznika, w związku z czym Sąd do­puścił dowód z opinii innego biegłego tej specjalności. Ten nie stwierdził niezdolności ubezpieczonego do pracy, w związku z czym ubezpieczony zakwestionował jego opinię. Dowód z opinii trzeciego biegłego, dopuszczony z urzędu, stał się podstawą orzeczenia, gdyż - w ocenie Sądu pierwszej instancji - ten właśnie biegły w sposób przekonujący wyjaśnił, dlaczego rozpoznane schorzenia nie powodują niezdolności do pracy ubezpieczonego.