Postanowienie SN z dnia 19 lipca 2006 r. sygn. I CZ 42/06

Postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające zażalenie na postanowienie sądu pierwszej instancji oddalające wniosek o stwierdzenie wykonalności orzeczenia sądu zagranicznego nie jest „orzeczeniem wydanym w następstwie wniesienia środka zaskarżenia” w rozumieniu art. 41 Konwencji o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, sporządzonej w Lugano dnia 16 września 1988 r. (Dz.U. z 2000 r. Nr 10, poz. 132); od takiego postanowienia nie przysługuje skarga kasacyjna.

Sędzia SN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)

Sędzia SN Maria Grzelka

Sędzia SN Krzysztof Pietrzykowski

Sąd Najwyższy w sprawie z wniosku "L.&T." bv z siedzibą w Holandii przy uczestnictwie Jerzego R. o stwierdzenie wykonalności orzeczenia Sądu Okręgowego w Hadze, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 19 lipca 2006 r., zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 listopada 2005 r.

oddalił zażalenie.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 15 grudnia 2004 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił wniosek wierzyciela "L.&T." bv z siedzibą w Holandii o stwierdzenie wykonalności wyroku Sądu Okręgowego w Hadze z dnia 9 maja 2000 r., którym zasądzono od dłużnika Jerzego R., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą "R.T.S.", na jego rzecz określoną w tym wyroku kwotę.

Postanowieniem z dnia 5 lipca 2005 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie odrzucił jako spóźnione zażalenie wierzyciela na wskazane wyżej postanowienie. Od postanowienia Sądu Apelacyjnego wierzyciel wniósł skargę kasacyjną, którą Sąd ten odrzucił postanowieniem z dnia 25 listopada 2005 r. jako niedopuszczalną.

W zażaleniu skarżący wierzyciel, wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia, zarzucił naruszenie art. 1151 § 2 w związku z art. 13 § 2 k.p.c.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zagadnienie wykonywania orzeczeń sądów holenderskich w Polsce reguluje obecnie rozporządzenie Rady (WE) Nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych. Rozporządzenie to stało się częścią polskiego porządku prawnego od dnia przystąpienia do Unii Europejskiej, tj. od dnia 1 maja 2004 r., na podstawie art. 2 aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864). Zgodnie z art. 66 ust. 1 rozporządzenia, jego przepisy mają zastosowanie tylko do takich powództw i dokumentów urzędowych, które zostały wytoczone bądź sporządzone po jego wejściu w życie, tj. po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej. Wyjątkowo, w wypadkach określonych w art. 66 ust. 2 rozporządzenia, jego przepisy dotyczące uznawania i wykonywania orzeczeń mają zastosowanie, gdy powództwo wytoczono przed jego wejściem w życie, a po tej dacie nastąpiło wydanie orzeczenia. Oznacza to, że przepisy rozporządzenia Rady (WE) Nr 44/2001 nie znajdują zastosowania do stwierdzenia wykonalności orzeczenia Sądu Okręgowego w Hadze, skoro zostało ono wydane w dniu 9 maja 2000 r. W tym dniu obowiązywała Konwencja o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, sporządzona w Lugano dnia 16 września 1988 r. (Dz.U. z 2000 r. Nr 10, poz. 132), która w stosunku do Polski weszła w życie z dniem 1 lutego 2000 r., a w stosunku do Holandii - z dniem 1 stycznia 1992 r. Zgodnie z art. 54 zdanie drugie Konwencji lugańskiej, orzeczenia wydane po jej wejściu w życie między państwem pochodzenia i państwem wezwanym, na podstawie pozwu wniesionego przed wejściem w życie konwencji, będą uznawane i zezwoli się na ich wykonanie zgodnie z tytułem III, jeżeli sąd miał jurysdykcję na podstawie przepisów, które są zgodne z przepisami jurysdykcyjnymi tytułu II lub innej umowy między państwem pochodzenia a państwem wezwanym, obowiązującej w chwili wniesienia pozwu.