Postanowienie SN z dnia 19 grudnia 2003 r. sygn. III CK 25/03

1. Wymaganie wynikające z art. 54 akapit 2 Konwencji o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, sporządzonej w Lugano w dniu 16 września 1988 r. (Dz.U. z 2000 r. Nr 10, poz. 132 i 133), aby sąd państw pochodzenia miał jurysdykcję na podstawie przepisów, które są zgodne z przepisami jurysdykcyjnymi Konwencji zawartymi w jej tytule II lub przepisami innej umowy międzynarodowej między państwem pochodzenia a państwem wezwanym (państwem uznającym) obowiązującej w chwili wniesienia pozwu, jest spełniony także wtedy, gdy umowa międzynarodowa reguluje jedynie podstawy tzw. jurysdykcji krajowej pośredniej, czyli jurysdykcji dla celów uznania lub stwierdzenia wykonalności.

2. Każde orzeczenie, niezależnie od tego, czy podlega wykonaniu w drodze egzekucji może być uznane w innym państwie konwencyjnym (art. 26 Konwencji lugańskiej), natomiast tylko orzeczenia wykonalne, to jest nadające się do wykonania w drodze egzekucji, mogą podlegać stwierdzeniu wykonalności (art. 31 i nast. Konwencji).

Sędzia SN Jacek Gudowski (przewodniczący, sprawozdawca)

Sędzia SN Hubert Wrzeszcz

Sędzia SN Kazimierz Zawada

Sąd Najwyższy w sprawie z wniosku Ryszarda N. przy uczestnictwie Małgorzaty R. o uznanie orzeczenia, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 19 grudnia 2003 r., przy uczestnictwie prokuratora Prokuratury Krajowej Piotra Wiśniewskiego, kasacji Prokuratora Apelacyjnego w Krakowie od postanowienia Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 19 lipca 2002 r.

uchylił zaskarżone postanowienie w części uwzględniającej apelację i rozstrzygającej o kosztach i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wnioskodawca Ryszard N., obywatel Królestwa Szwecji, złożył w Sądzie Okręgowym w Krakowie wniosek „o uznanie za skuteczny na obszarze Polski” wyroku Sąd Rejonowego w Huddinge (Huddinge Tingsrat w Szwecji) z dnia 31 października 2000 r. oraz wyroku Sądu Apelacyjnego (Svea Hovratt) w Sztokholmie z dnia 17 listopada 2000 r, zaznaczając, że „wniosek o uznanie za skuteczne powyższych wyroków dotyczy jedynie części stanowiących o zwrocie kosztów procesu”. W uzasadnieniu podniósł, że wymienione wyroki, wydane w sprawie roszczeń alimentacyjnych, są prawomocne i zawierają orzeczenie dotyczące zapłaty kosztów procesu od powódki Małgorzaty R., która pozew przed sądami szwedzkimi cofnęła, na rzecz pozwanego -wnioskodawcy. Z dołączonych do akt sprawy wyroków wynika, że Małgorzata R. została zobowiązana do zapłaty na rzecz Ryszarda N. kwoty 34 000 koron szwedzkich z odsetkami.