Wystawianie w Polsce weksli opiewających na walutę inną niż krajowa a przepisy prawa dewizowego

Wyrok SN z dnia 11 lutego 2005 r. sygn. III CK 304/04

1. Artykuł 41 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe (Dz.U. Nr 37, poz. 282) w drodze wyjątku od art. 358 k.c. dopuszcza bez żadnych ograniczeń wystawianie w Polsce weksli opiewających na walutę inną niż krajowa. Ograniczenia w tym względzie mogąjednak wynikać z przepisów prawa dewizowego, [teza brzmieniu po sprostowaniu opublikowanym w OSNC 2006, nr 2, s. 1]

2. Zasądzone świadczenie wyrażone w walucie narodowej zastąpionej przez euro podlega przeliczeniu na euro zgodnie z przepisami ustawy z dnia 25 maja 2001 r. o skutkach wprowadzenia w niektórych państwach członkowskich Unii Europejskiej wspólnej waluty euro (Dz.U. Nr 63, poz. 640 ze zm.).

Sędzia SN Tadeusz Domińczyk (przewodniczący)

Sędzia SN Irena Gromska-Szuster

Sędzia SN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa D. Bank PBC S.A. w K. przeciwko Marianowi D. o zapłatę, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 11 lutego 2005 r. kasacji pozwanego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 4 listopada 2003 r.

oddalił kasację i zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 5400 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 9 października 1998 r. Sąd Okręgowy utrzymał w mocy nakaz zapłaty z dnia 16 grudnia 1997 r. zasądzający od Mariana D. na rzecz BWR R. Bank S.A. w K. - którego obecnym następcą prawnym jest D. Bank PBC S.A. w K. - kwotę 4 507 167 marek niemieckich.

Podstawę nakazu zapłaty stanowiło siedem weksli własnych wystawionych przez pozwanego w dniu 20 maja 1991 r., oznaczonych kolejnymi numerami 4,5,6,7,8,9,10. Każdy opiewał na kwotę 643 881 marek niemieckich. Terminy płatności weksli oznaczonych numerami parzystymi przypadały kolejno na dni 5 maja 1994 r., 5 maja 1995 r., 5 maja 1996 r. i 5 maja 1997 r., a weksli oznaczonych numerami nieparzystymi na dni 5 listopada 1994 r., 5 listopada 1995 r. i 5 listopada 1996 r. Każdy z tych weksli wskazywał jako remitenta IMOS E. w L, a jako poręczyciela K. Bank Mieszkaniowy I. S.A. w K., przekształcony w BWR R. Bank S.A. Weksle te były płatne w K. Banku Mieszkaniowym. Remitent indosował sześć pierwszych weksli na bank słoweński N.L.B., a ten - pełnomocniczo (art. 19 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe, Dz.U. Nr 37, poz. 282 - dalej: „Pr.weksl.”) na BankH. w W. W dniach 6 maja 1994 r., 8 listopada 1994 r., 8 maja 1995 r., 8 listopada 1995 r., 7 maja 1996 r. i 6 listopada 1996 r. notariusz dokonał na żądanie Banku H. protestów z powodu odmowy zapłaty przez K. Bank Mieszkaniowy (BWR R. Bank S.A.) kolejno przedkładanych do zapłaty weksli. Następnie bank słoweński Nova Ljubljanska Bańka indosował nabyte weksle na BWR S.A. w K., a ten na BWR R. Bank S.A., tj. poprzednika prawnego D. Bank PBC S.A. Ostatni z siedmiu weksli stanowiących podstawę nakazu zapłaty został indosowany przez remitenta na BWR S.A. w K., ten zaś indosował go na BWR R. Bank S.A. Żaden z indosów na wekslach stanowiących podstawę nakazu zapłaty nie jest datowany.