Postanowienie SN z dnia 5 października 2004 r. sygn. III SZP 1/04

Na postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie-Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów jako sądu pierwszej instancji, przysługuje zażalenie do sądu drugiej instancji (art. 394 w związku z art. 367 § 2 i art. 361 k.p.c.).

Przewodniczący Prezes SN Walerian Sanetra

Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk, Beata Gudowska, Józef lwulski, Kazimierz Jaśkowski (sprawozdawca), Zbigniew Myszka, Andrzej Wasilewski (sprawozdawca, uzasadnienie)

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Ryszard Walczaka, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym w dniu 5 października 2004 r. sprawy z powództwa „P.” SA w W. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o stwierdzenie znaczącej pozycji rynkowej, na skutek zagadnienia prawnego przekazanego przez skład trzech sędziów Sądu Najwyższego postanowieniem z dnia 25 lutego 2004 r., III SK 42/04

„Czy od postanowień Sądu Okręgowego w Warszawie - sądu ochrony konkurencji i konsumentów (sądu antymonopolowego) przysługują środki odwoławcze do Sądu Najwyższego?”

1. na podstawie art. 39314 § 4 k.p.c. przejął sprawę do rozpoznania;

2. zarządził połączenie do wspólnego rozpoznania sprawy III SK 42/04 oraz sprawy III SZ1/04;

3. przekazał Sądowi Apelacyjnemu w Warszawie do rozpoznania zażalenie strony powodowej „P.” SA w W. na postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie-Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 8 października 2003 r. [...].

Uzasadnienie

I. Postanowieniem z dnia 25 lutego 2004 r. (III SK 42/04), wydanym na podstawie art. 393¹⁴§ 1 k.p.c., skład trzyosobowy Sądu Najwyższego przedstawił powiększonemu składowi Sądu Najwyższego do rozstrzygnięcia następujące zagadnienie prawne:

„czy od postanowień Sądu Okręgowego w Warszawie-Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Sądu Antymonopolowego) przysługują środki odwoławcze do Sądu Najwyższego?”

W uzasadnieniu przedstawionego zagadnienia prawnego Sąd Najwyższy podniósł, co następuje:

1. W rozpoznawanej sprawie Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Prezes UOKiK), działając na podstawie art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. Nr 73, poz. 852 ze zm. - powoływanej nadal jako: Prawo telekomunikacyjne), wydał postanowieniem z dnia 21 grudnia 2002 r., mocą którego stwierdził, że „P.” SA („P.”) jest operatorem o znaczącej pozycji na krajowym rynku usług telefonicznych świadczonych w sieci komórkowej. Następnie, Sąd Okręgowy w Warszawie-Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów postanowieniem z dnia 8 października 2003 r. [...] odrzucił zażalenie „P.” na powyższe postanowienie Prezesa UOKiK, stwierdzając, iż skarżący - powód nie wykazał, że co najmniej jeden z członków zarządu „P.” jest obywatelem polskim, a tym samym wniesione zażalenie nie spełnia wymagań formalnych określonych w art. 479w związku z art. 479 i art. 126 § 1 pkt 4 k.p.c. i z tej przyczyny jest ono niedopuszczalne. Z kolei, w kasacji od powyższego postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie-Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 8 października 2003 r. pełnomocnik powoda zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności naruszenie art. 126 § 1 pkt 4 i art. 479k.p.c. oraz art. 479, art. 479 i art. 479§ 2 k.p.c., a także art. 372 i art. 373 Kodeksu spółek handlowych. W uzasadnieniu zarzutów kasacji pełnomocnik powoda przedstawił w szczególności argumentację w kwestii dopuszczalności zaskarżenia do Sądu Najwyższego postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie-Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów odrzucającego zażalenie na postanowienie Prezesa UOKiK, w której nawiązał do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 czerwca 2002 r., P 13/01 (OTK-A 2002 nr 4 poz. 42) oraz do orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2003 r. (I CZ 59/03), zwracając przy tym uwagę na to, że w danym wypadku właściwym środkiem zaskarżenia jest kasacja, a nie zażalenie - natomiast pogląd, wedle którego postanowienie takie jest niezaskarżalne byłby niemożliwy do pogodzenia z „konstytucyjnymi zasadami prawa do sądu, zaskarżalności i dwuinstancyjności”. Tymczasem pozwany Prezes UOKiK wniósł o odrzucenie kasacji, wywodząc, że w świetle dotychczasowego orzecznictwa sądowego wniesienie do Sądu Najwyższego kasacji na postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie-Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest niedopuszczalne oraz wskazując na to, że zaskarżone postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie-Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie zamyka powodowi drogi sądowej w tej sprawie, bowiem postanowienie to zostało wydane przez Prezesa UOKiK w związku z prowadzonym przez Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty (Prezes URTiP) postępowaniem administracyjnym, w wyniku którego wydana zostanie decyzja administracyjna, podlegająca następnie zaskarżeniu do Sądu.