Uchwała SN z dnia 21 października 2003 r. sygn. I KZP 11/03

Podżeganie może być popełnione w formie usiłowania, i to zarówno wtedy, gdy usiłujący bezskutecznie nakłania do czynu zabronionego o znamionach określonych w przepisach części szczególnej kodeksu karnego, jak i wtedy gdy bezskutecznie nakłania do czynu zabronionego o znamionach podżegania.

Przewodniczący: Pierwszy Prezes SN L. Gardocki (sprawozdawca).

Sędziowie SN: P. Kalinowski, W. Kozielewicz, D. Rysińska, J. Sobczak, E. Strużyna, J. Szewczyk.

Zastępca Prokuratora Generalnego: R.A. Stefański.

Sąd Najwyższy w sprawie Andrzeja W., po rozpoznaniu, przekazanego na podstawie art. 441 § 1 k.p.k., przez Sąd Okręgowy w T., postanowieniem z dnia 7 lutego 2003 r., do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu, a przez skład trzech sędziów tego Sądu na podstawie art. 441 § 2 k.p.k. - postanowieniem z dnia 30 kwietnia 2003 r. - powiększonemu składowi Sądu Najwyższego zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

„Czy podżeganie (art.18§2 k.k.) może być popełnione w formie usiłowania (art. 13 § 1 k.k.)?”

uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

UZASADNIENIE

Przedstawione Sądowi Najwyższemu zagadnienie prawne wyłoniło się na tle następującego stanu faktycznego:

Andrzej W., wyrokiem Sądu Rejonowego w T. z dnia 17 października 2002 r., uniewinniony został od zarzutu usiłowania nakłonienia Dawida M., za pośrednictwem jego matki Marty M., do złożenia zeznań niezgodnych z prawdą, tj. od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k.

Apelację od tego wyroku złożył Prokurator Rejonowy w T., zarzucając mu obrazę przepisów prawa materialnego - art. 13 § 1 k.k., art. 18 § 2 k.k. i art. 233 §1 k.k. przez wyrażenie błędnego poglądu prawnego, że oskarżony swoim zachowaniem nie wypełnił znamion żadnego przestępstwa, mimo iż z ustalonego przez sąd stanu faktycznego jednoznacznie wynika, że oskarżony swoim działaniem popełnił przestępstwo w postaci usiłowania podżegania Dawida M. do popełnienia przestępstwa z art. 233 § 1 k.k. W konkluzji prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w T. do ponownego rozpoznania. Oskarżyciel publiczny twierdził w swej apelacji, że ustalony przez sąd stan faktyczny został nieprawidłowo zakwalifikowany. Sąd ustalił, że oskarżony nakłaniał Martę M., aby nakłoniła swego syna Dawida M. do zeznania nieprawdy. To zachowanie oskarżonego Sąd Rejonowy ocenił jako niekaralne przygotowanie, ponieważ, jak to określił, nie doszło do „oddziaływania na bezpośredniego wykonawcę”. Natomiast prokurator, w złożonej apelacji, utrzymywał, że tego rodzaju zachowanie, jakiego dopuścił się oskarżony należało ocenić jako karalne usiłowanie podżegania do przestępstwa z art. 233 § 1 k.k.