Uchwała SN z dnia 20 listopada 2003 r. sygn. III CZP 77/03

Sędzia SN Jan Górowski (przewodniczący, sprawozdawca)

Sędzia SN Tadeusz Domińczyk

Sędzia SN Marian Kocon

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Romany B. przeciwko Miastu Stołecznemu W. o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu, po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu jawnym w dniu 20 listopada 2003 r., przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Jana Szewczyka, zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Okręgowy w Warszawie postanowieniem z dnia 17 czerwca 2003 r.:

"Czy sprawa o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu lokalu mieszkalnego w miejsce zmarłego najemcy jest sprawą wymienioną w art. 505^-1 pkt 1 k.p.c., to jest sprawą rozpoznawaną w postępowaniu uproszczonym?"

podjął uchwałę:

Sprawa o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu lokalu mieszkalnego w miejsce zmarłego najemcy podlega rozpoznaniu w postępowaniu "zwykłym".

Uzasadnienie

Przedstawione do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne powstało przy wykładni art. 505 k.p.c. i dotyczy kwestii, czy sprawa o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu po zmarłym najemcy jest sprawą podlegającą rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym. Sąd Okręgowy powziął tę wątpliwość, rozpoznając apelację powódki od wydanego w postępowaniu uproszczonym wyroku Sądu pierwszej instancji, oddalającego powództwo o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu. Zauważył, że roszczenia objęte hipotezą art. 505 pkt 1 k.p.c. nie zostały zwężone do świadczeń pieniężnych, gdyż dotyczą także wydania przedmiotu umowy, wymiany wadliwej rzeczy, jak i ustalenia istnienia bądź nieistnienia stosunku umownego albo jego ukształtowania (np. na podstawie art. 357 i 358 k.c.).Argumentował, że skoro w tym przepisie mowa o roszczeniu, a nie o świadczeniu wynikającym z umowy, to brak jest przesłanek do ograniczenia tego pojęcia do żądania zasądzenia kwoty pieniężnej lub wydania rzeczy. W jego ocenie, za tą wykładnią przemawia również fakt, że w punkcie drugim tego przepisu wyraźnie wyodrębniono sprawy o zapłatę określonych świadczeń. Gdyby więc sprawy objęte hipotezą art. 505 pkt 1 k.p.c. miały dotyczyć także jedynie świadczeń, to zostałoby to wyrażone przez ustawodawcę w inny sposób niż za pomocą ogólnego pojęcia roszczenia.