Wyrok SN z dnia 19 września 2002 r. sygn. I PKN 590/01

Pisemne oświadczenie złożone przez nauczyciela akademickiego po dokonaniu mianowania nie może być potraktowane jako „fałszywy dokument”, na podstawie którego nastąpiło mianowanie w rozumieniu art. 95 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.).

Przewodniczący SSN Andrzej Kijowski

Sędziowie SN: Józef Iwulski (sprawozdawca), Herbert Szurgacz

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 września 2002 r. sprawy z powództwa Marcina M. przeciwko P. Akademii Pedagogicznej w S. o odszkodowanie, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Koszalinie z dnia 29 czerwca 2001 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Marcin M. w pozwie przeciwko Wyższej Szkole Pedagogicznej w S. (od 1 września 2000 r. P. Akademia Pedagogiczna w S.), po sprecyzowaniu żądania, domagał się przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach i zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Słupsku ustalił, że powód w 1991 r. podjął zatrudnienie na Uniwersytecie W. na stanowisku adiunkta, uzyskując status pracownika mianowanego. W lutym 1996 r., za namową prof. dr hab. Adama K., powód wystąpił z pismem do rektora Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) w S. o zatrudnienie od 1 kwietnia 1996 r. w Instytucie Filozofii. Podanie zostało pozytywnie zaopiniowane przez ówczesnego dyrektora Instytutu Filozofii, który zaproponował zatrudnienie powoda na drugim etacie profesora nadzwyczajnego. Dyrektor Instytutu Filozofii pismem z dnia 21 marca 1996 r. zwrócił się do Rektora WSP w S. o zgodę na zatrudnienie powoda na drugim etacie, z przeznaczeniem do prowadzenia zajęć z logiki oraz prowadzenia prac magisterskich, a w przyszłości doktorskich. W uzasadnieniu wskazał, iż w WSP w S. nie ma specjalisty logika, a powód zapewnił, że pracując na drugim etacie wykształci niezbędnych nauczycieli akademickich. Powód, wówczas ubiegając się o zatrudnienie, posiadał stopień naukowy doktora, nie miał natomiast tytułu naukowego, ani stopnia naukowego doktora habilitowanego. Stopień naukowy doktora habilitowanego powoda został zatwierdzony przez Centralną Komisję do Spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych w październiku 1996 r. W dniu 26 czerwca 1997 r. powód ponowił podanie o zatrudnienie na stanowisku profesora w Instytucie Filozofii WSP w S. od 1 października 1997 r. Złożył kwestionariusz osobowy, wykaz publikacji, kserokopię dyplomu oraz odpis zatwierdzenia uchwały Rady Wydziału Filozofii i Socjologii Uniwersytetu W. o nadaniu stopnia naukowego doktora habilitowanego. W aktach osobowych powoda znajdują się dokumenty stwierdzające, iż przystąpił do konkursu na stanowisku adiunkta i asystenta w Instytucie Filozofii WSP w S. oraz że komisja zakwalifikowała go do przyjęcia do Instytutu Filozofii, mimo iż powodowi nie był znany fakt ogłoszenia konkursu i nie składał zgłoszenia jako kandydat. Aktem z dnia 4 sierpnia 1997 r. Rektor WSP w S. prof. dr hab. Zdzisław B. z dniem 1 października 1997 r. zatrudnił powoda i na mocy art. 85 ust. 2 i art. 87 ust. 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) mianował go na stanowisko profesora nadzwyczajnego w Instytucie Filozofii. Mianowanie nastąpiło na okres do 30 września 2002 r. Jesienią 1999 r. władze uczelni stwierdziły „niezgodność” w dokumentach osobowych powoda. Rektor strony pozwanej poinformował powoda, że uczelnia ma problemy, ponieważ jest on zatrudniony na dwóch uczelniach jako nauczyciel mianowany. Powód pismem z 5 października 1999 r. zwrócił się do rektora WSP w S. o „rozliczenie” jego zatrudnienia u strony pozwanej, zarówno w sensie ekonomicznym, jak i naukowym, jako zatrudnienia na pierwszym etacie. W dniu 5 października 1999 r. powód potwierdził dane zawarte w kwestionariuszu osobowym. Zadeklarował, że w ciągu roku akademickiego sprawę ostatecznie wyjaśni. Rozważał możliwość wzięcia urlopu bezpłatnego w Uniwersytecie W., ale zaniechał tego. Pozwana uczelnia zażądała od powoda złożenia oświadczenia co do charakteru zatrudnienia. Pismem z dnia 15 czerwca 2000 r. powód potwierdził, że jest zatrudniony w Uniwersytecie W. na stanowisku adiunkta jako w drugim miejscu pracy. Mimo takiego oświadczenia, charakter zatrudnienia powoda w Uniwersytecie W. nie zmienił się. Pismem z dnia 10 lipca 2000 r. Rektor pozwanej uczelni poinformował powoda, że z tym dniem jego stosunek pracy wynikający z mianowania na stanowisko profesora nadzwyczajnego wygasł na podstawie art. 95 ust. 1 pkt 1 ustawy o szkolnictwie wyższym. W uzasadnieniu strona pozwana wskazała, że według aktualnie uzyskanych informacji powód jest mianowany na stanowisko adiunkta w Uniwersytecie W. Tym samym nieprawdziwe jest jego oświadczenie, że zatrudnienie na WSP jest głównym miejscem pracy (pierwszym etatem).