Wyrok SN z dnia 20 grudnia 2001 r. sygn. III RN 161/00

Podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych może stanowić dochód, którego podatnik faktycznie nie uzyskał na skutek przerzucenia go w całości lub części na pozostającą z nim w gospodarczym związku osobę korzystającą z ulg podatkowych.

Przewodniczący SSN Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Andrzej Wasilewski, Andrzej Wróbel.

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Ryszarda Walczaka, po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2001 r. sprawy ze skargi „D.-B.” SA w W. na decyzję Izby Skarbowej z dnia 30 marca 1999 r. [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 1993 r., na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka Zamiejscowego w Gdańsku z dnia 16 lutego 2000 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu-Ośrodkowi Zamiejscowemu w Gdańsku do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Zaskarżoną do Sądu Administracyjnego decyzją Izba Skarbowa w B. utrzymała w mocy decyzję [...] Urzędu Skarbowego w B. z dnia 25 listopada 1998 r., którą określono „D.-B.” SA w W. zaległość podatkową w podatku dochodowym od osób prawnych za 1993 r. na kwotę 2.3428.681,60 zł, a odsetki od tej zaległości, na dzień orzekania na 6.042.810,70 zł.

Izba Skarbowa uznała, że Urząd Skarbowy na tle ustalonego stanu faktycznego sprawy zastosował prawidłowo art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (jednolity tekst: Dz.U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482) w jego części regulującej sytuację pozostawania przez podatnika w związku gospodarczym z osobą której przysługują szczególne ulgi w podatku dochodowym. Zupełnie bezzasadnie zaś - zdaniem Izby - podatnik twierdził, że dla zastosowania wobec niego powołanego przepisu (jego sankcji) niezbędne byłoby wykazanie przez organ podatkowy, iż podatnik wykonywał świadczenia dla innego podatnika na warunkach rażąco korzystniejszych i odbiegających od ogólnie stosowanych norm w czasie i miejscu wykonywania świadczenia. Z podzielonych przez Izbę Skarbową ustaleń faktycznych Urzędu Skarbowego wynika, że różnica pomiędzy dochodem jakiego należało oczekiwać, a dochodem wykazanym przez spółkę (utracony dochód) powstała na skutek zakupów towarów po zawyżonych cenach od dwu spółek akcyjnych - „G.F.” i „O.”. Związki gospodarcze tych dwu Spółek z podatniczką oraz z dwoma innymi podmiotami - HUSPI „E.” w B. i „P.-M.” S.C. w B. - dostawcami towarów dla „G.F.” i „O.” - oparte były na wykazanych powiązaniach osobowych i kapitałowych, w tym udziale głównych akcjonariuszy „D.” przy ich zakładaniu, a następnie w zarządach i radach nadzorczych. Spółki „G.F.” i „O.” korzystały ze szczególnych ulg w podatku dochodowym na podstawie art. 20 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 9 maja 1991 r. o zatrudnieniu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 46, poz. 201 ze zm.) w związku z art. 17 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.