Wyrok SN z dnia 19 kwietnia 2001 r. sygn. I PKN 382/00

1. Dodatkowa ocena nauczyciela akademickiego na podstawie art. 104 ust. 3 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) powinna obejmować kolejny okres zatrudnienia następujący bezpośrednio po okresie ocenianym poprzednio, a więc okres liczony od końca okresu zatrudnienia podlegającego poprzedniej ocenie.

2. Przepis art. 94 ust. 1 pkt 2 ustawy o szkolnictwie wyższym stanowi samoistną podstawę rozwiązania stosunku pracy z nauczycielem akademickim, w sytuacji gdy nauczyciel w odstępie, nie krótszym niż jeden rok i nie dłuższym niż dwa lata, otrzyma dwukrotnie negatywną ocenę wyników swej pracy naukowo-dydaktycznej.

Przewodniczący SSN Barbara Wagner

Sędziowie SN: Walerian Sanetra, Andrzej Wasilewski (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2001 r. sprawy z powództwa Marii W. przeciwko Uniwersytetowi G. w G. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z dnia 15 lutego 2000 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy w Gdańsku-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z siedzibą w Gdyni wyrokiem z dnia 15 lutego 2000 r. [...] oddalił apelację powódki - Marii W. od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Gdańsku z dnia 19 października 1999 r. [...] oddalającego jej powództwo w sprawie przeciwko Uniwersytetowi Gdańskiemu w G. o przywrócenie do pracy. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd Okręgowy w Gdańsku stwierdził w szczególności, że: po pierwsze - Sąd Rejonowy rozstrzygając sprawę, wbrew zarzutom podniesionym w apelacji powódki, nie naruszył art. 94 ust. 2 oraz art. 88 ust. 2 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.), które dotyczą rozwiązania stosunku pracy z adiunktem lub asystentem szkoły wyższej z końcem roku akademickiego, w którym upłynął dziewięcioletni okres zatrudnienia osoby nie mającej stopnia doktora habilitowanego, bowiem w rozpoznawanej sprawie przepisy te nie stanowiły podstawy prawnej decyzji o wypowiedzeniu powódce stosunku pracy; w rozpoznawanej sprawie wyłączną przyczyną wypowiedzenia powódce stosunku pracy był natomiast fakt uzyskania przez nią dwóch negatywnych ocen i tylko ta kwestia powinna być przedmiotem analizy Sądu, co też Sąd Rejonowy uczynił w sposób rzetelny; po drugie - Sąd Okręgowy w pełni podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, wedle którego ani ocena pracy powódki dokonana przez właściwą komisję wydziałową w dniu 18 lutego 1997 r., a obejmująca jej pracę w latach 1993 -1996, nie została dokonana zaocznie i nie naruszała § 122 pkt 2 Statutu Uniwersytetu G., ani też następna ocena dokonana przez tę Komisję Wydziałową w dniu 11 maja 1998 r., a obejmująca pracę powódki w okresie od 1997 do 1998 r., nie naruszyła § 124 Statutu Uniwersytetu G., ponieważ została dokonana po upływie roku od dokonania poprzedniej oceny; przy tym obie wymienione oceny pracy powódki były jednoznacznie negatywne i brak było uzasadnionych podstaw do podważenia ich merytorycznej zasadności; po trzecie -jest niesporne, że w całym okresie pracy powódki, objętym obiema wymienionymi wyżej ocenami, nie wykazała się ona żadnym publikowanym dorobkiem naukowym, a jedyne dwie publikacje powódki pochodzą z 1980 r. i z 1992 r.; po czwarte - bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie jest to, że w roku akademickim 1990/1991 powódka była obciążona pensum dydaktycznym wyższym aniżeli ustawowo wymagane, skoro ocena jej dorobku naukowego obejmowała lata 1993 -1998, a więc lata późniejsze; podobnie, nie miał znaczenia dla tego rozstrzygnięcia ani fakt pozbawienia powódki dodatku za pracę w warunkach szkodliwych dla zdrowia, o którego zapłatę mogła ona wystąpić na drogę sądową ani też fakt odebranie jej w 1997 r. funduszy na pracę, ponieważ do tego czasu także jej dorobek naukowy był niewielki; po piąte -natomiast okoliczność, że dziekani niektórych Wydziałów Uniwersytetu G. domagali się, by nie planować dla powódki zajęć dydaktycznych dla studentów, niezależnie od skarg samych studentów, przeczy zarzutom powódki o bezzasadności kierowanych pod jej adresem skarg. Sąd nie dopatrzył się w tym kontekście żadnych okoliczności, które wskazywałyby na to, że powódka była szykanowana; po szóste - w świetle powyższych ustaleń faktycznych i prawnych, zbędne było - zdaniem Sądu Okręgowego- przeprowadzanie żądanego przez powódkę dowodu z opinii biegłego na okoliczność, czy powódka miała możliwość rozwoju naukowego.