Wyrok SN z dnia 26 stycznia 2000 r. sygn. I PKN 482/99

W ocenie zachowania pracownika zatrudnionego na stanowisku członka zarządu spółki jako ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 KP) należy uwzględniać jego powinność dokładania, przy wykonywaniu obowiązków członka władz spółki, staranności sumiennego kupca (art. 292 § 2 KH).

Przewodniczący SSN Walerian Sanetra (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Zbigniew Myszka, Andrzej Wasilewski.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2000 r. sprawy z powództwa Krzysztofa K. przeciwko „M.” Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w

G. o odszkodowanie, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z dnia 21 lipca 1999 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

W imieniu powoda Krzysztofa K. wniesiona została kasacja od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z dnia 21 lipca 1998 r. [...], którym została oddalona jego apelacja od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Gdańsku z dnia 11 grudnia 1997 r. [...].

Powód Krzysztof K. wystąpił przeciwko „M.” Spółce z o.o. w G. o odszkodowanie w związku z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia (w okresie rozpoczętego wypowiedzenia). Po sprecyzowaniu roszczeń powód ostatecznie wniósł także o zasądzenie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za 1995 r. w kwocie 1.500,00 zł. Powód był pracownikiem „M.” jako członek zarządu i jeden z dyrektorów firmy w okresie od 1 stycznia 1992 r. do dnia 18 maja 1995 r. W dniu 29 kwietnia 1995 r. strona pozwana wypowiedziała mu umowę o pracę. W dniu 17 maja 1995 r. pozwany rozwiązał z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1 KP z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych polegającego „na wyniesieniu i nie zwróceniu, mimo żądań umów zawartych przez pozwanego, przez co naraził pozwany M. Sp. z o.o. na szkodę, a także z uwagi na fakt nieprawidłowo prowadzonej polityki kadrowej”. Pozwany „M.” Sp. z o.o. prowadzi działalność polegającą na świadczeniu usług montersko-spawalniczych. Interesy firmy prowadzone są głównie w Niemczech, tam też firma czerpie zasadnicze zyski. Działalność w Polsce prowadzona jest ze względu na konieczność uzyskania kontyngentu na prowadzenie robót eksportowych w Niemczech. „M.” od początku swego istnienia współpracuje z innymi firmami prowadzącymi działalność na terenie Stoczni. „M.” Sp. z o.o. i „D.” Sp. z o.o. powiązane były kapitałowo i personalnie, w większości te same osoby były ich udziałowcami. Obie spółki świadczyły swe usługi na rzecz PPU „R.” Spółka z o.o. z siedzibą w G. oraz „H.C. Ltd” z siedzibą w Gdańsku. W celu realizacji umów z PPU „R.” oraz „H.C. Ltd” pozwany „M.” zatrudniał około 30 osób. Przychody starczały na wynagrodzenia pracowników i pokrywały część kosztów prowadzenia biura. Dla strony pozwanej była to jedyna działalność na terenie Polski. W dniu 28 kwietnia 1995 r. zostało zwołane Zgromadzenie Wspólników „M.”, na którym powód został odwołany ze stanowiska prezesa Zarządu. Powołany został nowy Zarząd w osobach Włodzimierza M. i Sławomira Cezarego S. W dniu 29 kwietnia 1995 r. na ręce powoda złożone zostało pismo informujące go o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem. Nowy zarząd po przejęciu obowiązków sprawdził rachunki Spółki i stwierdził istnienie faktur wystawionych przez „H.C. LTD” oraz PPU „R.”, pomimo że w Spółce nie znajdowały się umowy (ani ich kserokopie) zawarte z tymi firmami. Wobec tego Zarząd nie wiedząc jakie Spółce przysługują prawa i jakie ciążą na niej obowiązki wezwał powoda do okazania umów, żądając także wykazu pracowników „M.”. Powód stwierdził, że nie ma w firmie tych umów i że nie ma wykazu pracowników. Okazało się, że umowy z firmami zostały rozwiązane przez powoda. Obie umowy zawarte były na czas do 31 grudnia 1995 r., tymczasem umowa z „H.C.” została rozwiązana z dniem 31 marca 1995 r., a umowa z „R.” z dniem 30 kwietnia 1995 r. Zerwana została też umowa z „D.” Sp. z o.o., której powód był udziałowcem i członkiem zarządu. Ponadto wszyscy pracownicy „M.” przeszli na mocy porozumienia do „D.” Zarząd „M.” zażądał od powoda wytłumaczenia tego postępowania. Wobec jego braku rozwiązał z powodem umowę o pracę w trybie art. 52 KP. Byli pracownicy strony pozwanej (którzy przeszli w drodze porozumienia stron do Spółki „D.”) oświadczyli, iż powód informował ich o katastrofalnym stanie finansowym „M.”, zapewniając o rychłej jego upadłości oraz namawiając do przechodzenia do „D.”. Wielu pracowników zgodziło się przejść do „D.”, który przejął wykonywane do tej pory przez „M.” umowy .