Wyrok SN z dnia 6 kwietnia 2000 r. sygn. III RN 150/99

Osoba prowadząca profesjonalną działalność gospodarczą ponosi ryzyko ekonomicznych skutków domniemania z art. 46a ust. 2 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne, jednolity tekst: Dz.U. z 1994 r. Nr 71, poz. 312 ze zm.), że towary przywiezione lub nadesłane z zagranicy i znajdujące się w jej posiadaniu nie były poddane kontroli celnej.

Przewodniczący: SSN Kazimierz Jaśkowski

Sędziowie SN : Andrzej Kijowski (sprawozdawca), Andrzej Wasilewski

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2000 r. sprawy ze skargi Genowefy N. - Przedsiębiorstwo Handlowe „T.-P.” na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł w W. z dnia 26 maja 1998 r. [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o wymiarze cła, na skutek rewizji nadzwyczajnej Rzecznika Praw Obywatelskich [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 marca 1999 r. [...]

oddalił rewizję nadzwyczajną.

Uzasadnienie

Rzecznik Praw Obywatelskich w dniu 10 września 1999 r. wniósł rewizję nadzwyczajną od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 marca 1999 r. [...], odmawiającego stwierdzenia nieważności decyzji Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 26 maja 1998 r. w przedmiocie wymiaru cła od zagranicznego sprzętu radiowo - telewizyjnego zakwestionowanego w firmie Genowefy N. „T.-P.” w Ł., która pochodzenia części sprzętu w ogóle nie udokumentowała, a na pozostałą część przedstawiła rachunki od firm w rzeczywistości nieistniejących. W motywach tego rozstrzygnięcia NSA przywołał treść art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne (jednolity tekst: Dz.U. z 1994 r. Nr 71, poz.312 ze zm.), stanowiącego, iż przywóz towarów z zagranicy podlega cłu z wyjątkami określonymi w przepisach prawa. Chociaż do opłacenia cła był obowiązany podmiot dokonujący obrotu towarowego z zagranicą na własny rachunek i we własnym imieniu, to jednak dodatkowa regulacja zawarta w art. 48 Prawa celnego pozwalała osobę fizyczną uznać za dokonującą obrotu z zagranicą towarami, którymi bezpośrednio władała podczas kontroli celnej, chyba że odpowiednimi dokumentami wykazała, iż obrotu dokonał inny podmiot. Ten przepis miał jednak zastosowanie tylko w razie kontroli celnej w stałym miejscu odprawy celnej, a poza tym miejscem jedynie w przypadku określonym w art. 22 ust. 2 Prawa celnego. W razie stwierdzenia, iż towary nie były poddane kontroli celnej organ celny dokonywał wymiaru i poboru cła, chyba że wszczęto postępowanie w trybie określonym w odrębnych przepisach (art. 46 a ust. 1 ustawy -Prawo celne). Zgodnie a art. 46a ust. 2 Prawa celnego w wypadku, gdy osoba posiadająca towary przywiezione lub nadesłane z zagranicy nie przedstawiła w toku kontroli dowodów odprawy celnej lub dowodów zakupu towarów, to uważało się, że towary te nie były poddane kontroli celnej. Wprowadzone wskazanym przepisem domniemanie mogło zostać obalone, jeżeli osoba, w której posiadaniu towary się znajdowały, przeprowadziła dowód odbycia kontroli celnej.