Wyrok SN z dnia 21 stycznia 1998 r. sygn. III RN 110/97

Osoba, która zgłosiła do odprawy celnej towary złożone w składzie celnym, należącym do tej osoby, jest stroną postępowania celnego, uprawnioną do złożenia wniosku o przekazania sprawy właściwemu organowi celnemu w celu wszczęcia postępowania w sprawie wywozu towarów za granicę (art. 2 pkt 6, art. 45 ust. 5 i art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. - Prawo celne, jednolity tekst: Dz.U. z 1994 r. Nr 41, poz. 312 ze zm.).

Przewodniczący SSN: Jerzy Kwaśniewski

Sędziowie SN: Andrzej Wasilewski, Andrzej Wróbel (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Włodzimierza Skoniecznego, po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 1998 r. sprawy ze skargi Marka P. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł w W. z dnia 28 września 1995 r. [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji, na skutek rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 maja 1997 r. [...]

oddalił rewizję nadzwyczajną.

Uzasadnienie

Prezes Głównego Urzędu Ceł decyzją z dnia 28 września 1995 r. [...], wydaną na podstawie art. 157 § 1, art. 158 § 1 w związku z art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 23 ust. 2, art. 42 w związku z art. 70 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 - Prawo celne Gednolity tekst: Dz. U. z 1994 r. Nr 71, poz. 312 ze zm.) stwierdził nieważność swojej decyzji z dnia 22 kwietnia 1994 r. [...] oraz decyzji Dyrektora Urzędu Celnego w R. z dnia 1 lutego 1994 r. [...] w części dotyczącej wymiaru opłaty manipulacyjnej dodatkowej, natomiast odmówił stwierdzenia nieważności pozostałej części decyzji. Zdaniem Prezesa Głównego Urzędu Ceł przepis § 20rozporządzenia Ministra Współpracy Gospodarczej z Zagranicą z dnia 22 sierpnia 1990 r. w sprawie dozoru i kontroli celnej oraz poboru opłat ( Dz.U. Nr 61, poz. 357 ze zm.) jest, stosownie do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 lutego 1994 r. U 7/93, regulacją przekraczającą upoważnienie zawarte w art. 70 ust. 5 pkt 2 Prawa celnego. Stwierdzenie nieważności w tej części decyzji organów obu instancji było w pełni uzasadnione. Prezes Głównego Urzędu Ceł nie znalazł natomiast podstaw do stwierdzenia nieważności swojej decyzji z 22 kwietnia 1994 r. w części dotyczącej wymiaru cła na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego. W uzasadnieniu decyzji Prezes GUC stwierdził, że Marek P. jako właściciel składu celnego był podmiotem dokonującym obrotu towarowego z zagranicą i według art. 2 pkt 6 Prawa celnego działał na własny rachunek. Postanowieniem o przekazaniu sprawy Dyrektor Urzędu Celnego w W. przekazał do Dyrektora Urzędu w R. zgłoszony do odprawy celnej przez Marka P. towar w postaci tekstyliów celem „występu za granicę". Z uwagi na to, że towar nie został dostarczony do organu celnego wskazanego w powyższym postanowieniu, Dyrektor Urzędu Celnego w R. decyzją z dnia 1 lutego 1994 r. dokonał odprawy celnej ostatecznej towaru i wymierzył cło według stawek obowiązujących w dniu wyprowadzenia towaru ze składu celnego.