Wyrok SN z dnia 13 lipca 2000 r. sygn. II UKN 431/99

Prawo do renty na podstawie art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40, poz. 267 ze zm.) zależało od wykazania czasowego, a nie przyczynowego związku powstania całkowitej niezdolności do pracy z uczęszczaniem do szkoły.

Przewodniczący SSN Beata Gudowska (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Maria Tyszel, Barbara Wagner

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2000 r. sprawy z wniosku Edyty K. obecnie M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w B. o rentę, na skutek kasacji wnioskodawczyni od wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 2 czerwca 1999 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok oraz poprzedzający go wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 15 lutego 1999 r. i odrzucił odwołanie.

Uzasadnienie

Edyta K.-M., w dniu 8 września 1988 r., w czasie, gdy była uczennicą szkoły ponadpodstawowej, doznała w wypadku komunikacyjnym obrażeń ciała z urazem głowy i wstrząśnieniem mózgu. Jej pierwszy wniosek o przyznanie prawa do renty inwalidzkiej na podstawie art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40, poz. 267 ze zm.), zgłoszony z powołaniem się na skutki tego wypadku, został oddalony decyzją organu rentowego z dnia 16 czerwca 1992 r. Organ rentowy stwierdził wówczas, że skutki wypadku nie spowodowały całkowitego inwalidztwa przed ukończeniem przez wnioskodawczynię nauki, czyli przed dniem 15 maja 1990 r.