Uchwała SN z dnia 26 stycznia 1994 r. sygn. II UZP 12/93

Przewodniczący SSN: Teresa Romer

Sędziowie SN: Teresa Flemming-Kulesza, Józef Iwulski, Krzysztof Kolasiński, Stefania Szymańska (współsprawozdawca), Maria Tyszel (sprawozdawca)

SA: Kazimierz Jaśkowski

Sąd Najwyższy, przy udziale prokuratora Stefana Trautsolta, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 26 stycznia 1994 r. wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich, skierowanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do rozpoznania przez skład siedmiu sędziów Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące zagadnienie prawne:

"Czy do zakresu działania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w rozumieniu art. 11 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 listopada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 25, poz. 137 z 1989 r. ze zm.) należy stwierdzenie statusu "repatrianta", jeżeli warunkuje on zaliczenie okresu zatrudnienia za granicą w celu uzyskania świadczeń emerytalno-rentowych (art. 2 ust. 2 pkt 1 lit. e ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw - Dz. U. Nr 104, poz. 450 ze zm.), w sytuacji, gdy osoba zainteresowana otrzymała obywatelstwo polskie i spełnia wymagania określone w art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim (Dz. U. Nr 10, poz. 49) ?"

podjął następującą uchwałę:

Do zakresu działania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w rozumieniu art. 11 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 listopada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 25, poz. 137 z 1989 r. ze zm.) nie należy ocena, czy osoba zainteresowana jest repatriantem.

Uzasadnienie

Przedstawione przez Rzecznika Praw Obywatelskich zagadnienie prawne zrodziło się na tle sprawy małżonków Krystyny i Stanisława W. Oboje małżonkowie, narodowości polskiej, obywatele Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, zgłosili w 1969 r. w Konsulacie Generalnym Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej wniosek o zezwolenie na stały pobyt w Polsce. Po uzyskaniu zgody odpowiednich władz polskich i radzieckich, przybyli do Polski 23 października 1972 r. na podstawie paszportów radzieckich z wizami pobytowymi. W 1989 r. uzyskali zwolnienie z obywatelstwa Związku Radzieckiego, a w dniu 13 sierpnia 1991 r. Wojewoda K. wydał na podstawie art. 9 ust. 1 i 2 oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim (Dz. U. Nr 10, poz. 49), zwanej dalej ustawą o obywatelstwie, akt uznania ich za obywateli polskich. Zakład Ubezpieczeń Społecznych poinformował małżonków W., że wliczenie do uprawnień emerytalnych ich zatrudnienia wykonywanego w Związku Radzieckim, będzie mogło nastąpić po przedłożeniu dokumentu stwierdzającego nabycie obywatelstwa w trybie art. 12 ustawy o obywatelstwie, tj., że są repatriantami. Małżonkowie W. wystąpili do Wojewody o zmianę podstawy nabycia obywatelstwa i uznanie ich za repatriantów, jednakże Urząd Wojewódzki w K. Wydział Spraw Obywatelskich decyzją z dnia 17 listopada 1992 r. odmówił zmiany poprzedniej decyzji Wojewody i uznania małżonków W. za repatriantów.