Wyrok SN z dnia 1 października 1999 r. sygn. I PKN 142/99

Przepisy art. 85 § 1 i art. 86 KP, określające termin i sposób wypłaty wynagrodzenia za pracę, nie mają zastosowania w przypadku transferu do Polski części wynagrodzenia pracownika zatrudnionego za granicą.

Przewodniczący: SSN Józef lwulski (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Jerzy Kwaśniewski, Andrzej Wróbel

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 1 października 1999 r. sprawy z powództwa Aleksandra P. przeciwko E.-P. Spółce Akcyjnej w W. i B. Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 października 1998 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Powód Aleksander P., po sprecyzowaniu wielokrotnie zmienianego roszczenia, wniósł o zasądzenie od pozwanych B. S.A. w W. i E.-P. S.A. kwoty 15 .000 zł z tytułu odsetek za zwłokę w wypłacaniu wynagrodzenia za pracę transferowanego do Polski, odsetek od odsetek i zwrotu kosztów procesu; ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w wysokości kosztu niezrealizowanego przelotu samolotem oraz 20% od kwoty 15 000 zł tytułem „odszkodowania za straty moralne”.

Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie ustalił, że powód zawarł w dniu 11 października 1991 r. umowę o pracę za granicą z pozwanym „E.-P.” na czas określony. Wynagrodzenie za pracę wypłacane było częściowo w miejscu wykonywania pracy w rialach irańskich, a częściowo w dolarach USA, którą to kwotę transferowano do Polski na rachunek walutowy powoda. Transfer był dokonywany na podstawie umowy między stronami, jednak szczegółowe zasady transferu nie były określone. Sąd Wojewódzki ustalił, że kwoty transferowane do Polski wpływały na rachunek powoda po kilku miesiącach od wypłaty części wynagrodzenia w Iranie. Powód musiał sobie zdawać sprawę z tego, iż transfer części wynagrodzenia do Polski wymaga wielu czynności dodatkowych, konieczności dostarczenia dokumentacji płacowej do Polski oraz przeprowadzenia operacji bankowych związanych z przelewem należności. Sąd Wojewódzki stwierdził, iż czynności te trwały do 1 miesiąca od daty sporządzenia list plac w Iranie i w związku z tym przyjął, że opóźnienie w wypłacie wynagrodzenia w części transferowanej do Polski następowało dopiero po upływie miesiąca, a nie w dniu następnym po wypłacie wynagrodzenia w Iranie. Sąd Wojewódzki wskazał, że odsetki ustawowe za opóźnienie w płatności wynagrodzenia wypłacanego w walucie obcej należą się w tej samej walucie, a nie w złotych polskich. Zgodnie z § 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 marca 1989 r. w sprawie określenia wysokości odsetek ustawowych (Dz.U. Nr 16, poz. 84 ze zm.) wysokość odsetek od należności w dolarach USA wynosi 8% w stosunku rocznym. Brak jest podstawy prawnej do uwzględnienia roszczenia powoda o zasądzenie odsetek w wysokości przewidzianej dla należności wyrażonych w walucie polskiej. Sąd Wojewódzki uznał, że na podstawie art. 481 § 1 KC w związku z art. 300 KP powodowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wypłacie wynagrodzenia w części transferowanej do Polski za okres od dnia ich wymagalności do daty faktycznego wpływu na konto powoda w łącznej kwocie 602,13 USD. Ponadto uznał za zasadne roszczenie powoda o zasądzenie odsetek od odsetek zgłoszone w dniu 20 marca 1996 r. i uwzględnił je w oparciu o art. 482 KC w związku z art. 300 KP. Sąd pierwszej instancji wskazał, że wszelkie roszczenia ze stosunku pracy mogą być kierowane jedynie wobec pracodawcy. Pracodawcą powoda był „E.-P.”. Z „B.” nie łączył powoda żaden stosunek prawny, wobec czego ten pozwany nie był legitymowany biernie. Pozostałe roszczenia Sąd Wojewódzki uznał za nieuzasadnione. Powód pouczony o treści art. 6 KC nie udowodnił, aby poniósł szkodę w rozumieniu art. 481 § 3 KC i art. 476 KC w związku z art. 471 KC oraz art. 300 KP. Sąd uznał też za niezasadne roszczenia powoda o zasądzenie kwoty 1 100 USD za przelot na trasie Iran-Polska-Iran, gdyż nie był on zrealizowany dlatego, że powód nie wykorzystał urlopu wypoczynkowego.