Wyrok SN z dnia 20 maja 1997 r. sygn. II UKN 125/97

Przepis art. 316 § 1 KPC nie wymaga aby sąd zamykając rozprawę uznał, że został w postępowaniu osiągnięty skutek w postaci dostatecznego wyjaśnienia sprawy do rozstrzygnięcia.

Przewodniczący SSN: Maria Tyszel

Sędziowie SN: Józef Iwulski (sprawozdawca), Barbara Wagner

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 20 maja 1997 r. sprawy z powództwa Aliny C. przeciwko Wojewódzkiemu Szpitalowi Zespolonemu w B.P. o sprostowanie protokołu powypadkowego, na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie z dnia 17 grudnia 1996 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 12 września 1996 r. [...] Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Białej Podlaskiej oddalił powództwo Aliny C. przeciwko Wojewódzkiemu Szpitalowi Zespolonemu w B.P. o sprostowanie protokołu powypadkowego. Sąd Rejonowy ustalił, że Jerzy C., zmarły mąż powódki, pracował u strony pozwanej jako lekarz od 1 czerwca 1978 r. W okresie od 14 do 30 marca 1993 r. przebywał w szpitalu z powodu zawału serca. W okresie od 17 marca 1996 r. do 6 kwietnia 1996 r. Jerzy C. pełnił 4 dyżury w Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego w B.P. W dniu 9 kwietnia stawił się do pracy i w godzinach od 7 do 14 przyjął 14 pacjentów. Potem wyszedł z przychodni celem wizyty domowej u pacjenta. Po drodze doznał zawału serca. W protokole powypadkowym strona pozwana nie uznała śmierci Jerzego C. jako wypadku przy pracy. Sąd Rejonowy uznał, że krytycznego dnia w przebiegu pracy Jerzego C. nie wystąpiły okoliczności pozwalające na przyjęcie nadmiernego wysiłku, ani odnośnie liczby przyjętych pacjentów, ani co do przebycia pieszo drogi do domu pacjenta. Zdaniem Sądu Rejonowego przyczyną śmierci Jerzego C. była samoistna choroba, a więc zdarzenie nie może być uznane za wypadek przy pracy, gdyż nie zostało spowodowane przyczyną zewnętrzną.