Uchwała SN z dnia 30 marca 1994 r. sygn. I PZP 9/94

Przewodniczący SSN: Teresa Flemming-Kulesza

Sędziowie SN: Antoni Fil-cek (sprawozdawca), SA: Kazimierz Jaśkowski

Sąd Najwyższy - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, przy udziale prokuratora Witolda Bryndy, w sprawie z powództwa Grażyny A. przeciwko Bankowi Spółdzielczemu w J. o ochronę dóbr osobistych i odszkodowanie, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym dnia 30 marca 1994 r. zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Apelacyjny w Łodzi postanowieniem z dnia 26 stycznia 1994 r. [...] do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c,

„Czy zakład pracy może-bez narażania się na zarzut bezprawności działania w rozumieniu art. 24 § 1 k.c.-prowadzić samodzielnie postępowanie w celu wyjaśnienia, czy zachowanie pracownika nosi znamiona oczywistości przestępstwa, o której mowa w art. 52 § 2 k.p. ?”

podjął następującą uchwałę:

Prowadzenie przez zakład pracy samodzielnego postępowania w celu wyjaśnienia, czy zachowanie pracownika nosi znamiona oczywistości przestępstwa, o którym mowa w art. 52 § 1 pkt 2 kodeksu pracy samo przez się nie przesądza o bezprawności takiego działania w rozumieniu art. 24 § 1 kodeksu cywilnego także wówczas, gdy przypisywane pracownikowi przestępstwo nie zostało przez niego popełnione.

Uzasadnienie

Powódka Grażyna A. domagała się w pozwie nakazania pozwanemu Bankowi Spółdzielczemu w J. zamieszczenia na łamach „Gazety J.” przeproszenia za bezpodstawne zarzucenie jej fałszerstwa dokumentu i rozwiązanie na tej podstawie umowy o pracę bez wypowiedzenia z jej winy, a także o zasądzenie od pozwanego odszkodowania w kwocie 28.735.600 zł stanowiącego równowartość utraconych zarobków za okres 8 miesięcy pozostawania bez pracy. W działaniu pozwanego Banku powódka dopatrzyła się naruszenia jej dobra osobistego, mianowicie dobrego imienia, co naraziło ją na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania zawodu bankowca