Uchwała SN z dnia 28 lutego 1994 r., sygn. III CZP 8/94

Sąd Najwyższy w sprawie z wniosku Andrzeja T. z udziałem Stanisława K., Krzysztofa Sz. i Moniki Sz. o 100.000.000 zł. po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki w Warszawie Wydział XVI Gospodarczy postanowieniem z dnia 29 grudnia 1993 r. XVI GR 153/93 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„1. Czy na podstawie zarządzenia Prezesa sąd rejonowy – sąd gospodarczy może rozpoznawać sprawę o rozliczenie między wspólnikami spółki cywilnej po jej rozwiązaniu (sprawę prowadzoną w trybie postępowania nieprocesowego) w składzie jednego sędziego bez udziału ławników?

2. Czy w wypadku, gdy część orzeczenia, która nie została zaskarżona, dotknięta jest nieważnością postępowania, sąd rewizyjny władny jest rozpoznać sprawę również w tym zakresie – art. 381 § 1 k.p.c. – i to również na rzecz współuczestnika, który w ogóle orzeczenia nie zaskarżył – art. 384 k.p.c.?”

podjął następującą uchwałę:

1. Prezes sądu rejonowego może zarządzić – na podstawie art. XII przepisów wprowadzających kodeks postępowania cywilnego – rozpoznanie sprawy o podział majątku wspólnego po rozwiązaniu spółki cywilnej przez jednego sędziego.

2. Odmówił udzielenia odpowiedzi na drugie pytanie.

Uzasadnienie

Postanowieniem z 22.VI.1993 r. XIII G Ns 3/93 Sąd Rejonowy (Gospodarczy) dla m.st. Warszawy zasądził solidarnie na rzecz Andrzeja T. od Stanisława K. i Krzysztofa Sz. kwotę 25.000.000 zł. z ustawowymi odsetkami od 10.X.1992 r. do dnia zapłaty oraz „stopę inflacyjną” od kwoty 21.000.000 zł. za okres od 8.VIII.1991 r. do 30.IX.1992 r., a od Moniki Sz. i Krzysztofa Sz. kwotę 35.550.000 zł. W pozostałym zakresie oddalił żądanie wniosku i orzekł o opłatach sądowych. Z ustaleń przytoczonych w uzasadnieniu tego orzeczenia wynika, że pomiędzy Stanisławem K., Andrzejem T. i Krzysztofem Sz. została zawiązana dnia 8.VIII.1991 r. spółka cywilna. Firma tej spółki brzmiała KTS „Markus”. Wspólnicy wnieśli do spółki wkłady pieniężne: Stanisław K. 22.000.000 zł., Andrzej T. 14.000.000 zł. i Krzysztof Sz. 9.000.000 zł. Zgodnie z powyższym udziały wspólników odpowiednio wynosiły: 55%, 35% i 10%. Uchwałą wspólników spółka została rozwiązana z dniem 30.IX.1992 r. Sąd orzekający po przeprowadzeniu postępowania dowodowego odrzucił twierdzenia wnioskodawcy, jakoby 35% wartość jego udziałów w spółce powinna być liczona od wartości wybudowanego pawilonu handlowego. Ustalił, że pawilon ten stanowił własność Moniki i Krzysztofa Sz. Został wybudowany przed zawarciem umowy spółki. Wartość pomocy i usług świadczonych przez wnioskodawcę przy budowie pawilonu ustalona została na kwotę 35.000.000 zł. Powyższa należność powiększona o kwotę 550.000 zł., stanowiącą równowartość przedmiotów znajdujących się w pawilonie, a będących własnością wnioskodawcy, została zasądzona na jego rzecz (bez odsetek) od Moniki i Krzysztofa Sz. Każdy ze wspólników wniósł do spółki wkład gotówkowy liczony procentowo od pożyczki w wysokości 60.000.000 zł.