Uchwała SN z dnia 16 września 1993 r., sygn. I PZP 38/93

Sąd Najwyższy przy udziale prokuratora w sprawie z powództwa Henryki P. przeciwko Kuratorium Oświaty w S. o uznanie skierowania do pracy za bezskuteczne po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie postanowieniem z dnia 29 czerwca 1993 r. VII Pr. 97/93 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„Czy kurator oświaty na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (Dz.U. nr 3, poz. 19 z późn. zm.) może skutecznie skierować nauczyciela mianowanego bez jego zgody do pracy w innej szkole?”

podjął następującą uchwałę:

Kurator oświaty jako organ prowadzący podporządkowane mu szkoły jest uprawniony do skierowania nauczyciela bez jego zgody do pracy w innej szkole na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (Dz.U. nr 3, poz. 19 ze zm.).

Uzasadnienie

Powódka Henryka P. była zatrudniona jako nauczyciel mianowany w Szkole Podstawowej w P. Pismem z 31.VIII.1992 r. kurator oświaty w S. na podstawie art. 19 ust. 1 i Karty Nauczyciela skierował ją na okres od 1.IX.1992 r. do 31.VIII.1995 r. do pracy w Szkole Filialnej w Z. Powódka wniosła o uznanie bezskuteczności tego skierowania.

Sąd Rejonowy – Sąd Pracy w Garwolinie wyrokiem z 11.XII.1992 r. P 132/92 oddalił powództwo, przyjmując, że kurator oświaty był organem uprawnionym do skierowania powódki do pracy w innej szkole i zostały spełnione przesłanki art. 19 ust. 1 i Karty Nauczyciela.