Wyrok SN z dnia 5 maja 1993 r., sygn. I PRN 45/93

Bezwzględnie obowiązujący charakter przepisów przewidujących zatrudnienie na podstawie mianowania pozwala, w sytuacjach gdy ustawa zabrania zatrudnienia pracownika na podstawie umowy o pracę, na traktowanie umowy o pracę z pracownikiem jako jego mianowania, jeżeli pochodzi od uprawnionego do tego organu i nie narusza innych przepisów dotyczących mianowania.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy z powództwa Stanisława S. przeciwko Politechnice Krakowskiej im T. Kościuszki w Krakowie o nakazanie zatrudnienia na skutek rewizji nadzwyczajnej Rzecznika Praw Obywatelskich RPO/108080/92/III/301/J.S. od wyroku Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie z dnia 8 października 1991 r. VI Pr 247/91 – uchylił zaskarżony wyrok i zmieniając wyrok Sądu Rejonowego – Sądu Pracy dla Krakowa-Nowej Huty z dnia 23 maja 1991 r. IV 447/91/N przywrócił powoda Stanisława S. do pracy na stanowisku adiunkta mianowanego na czas nieokreślony w Instytucie Dróg, Kolei i Mostów Wydziału Inżynierii Lądowej pozwanej Politechniki Krakowskiej na poprzednich pozostałych warunkach; zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda 69.000 zł tytułem zwrotu kosztów procesu za obie instancje.

Uzasadnienie

Powód Stanisław S. od 1.I.1974 r. był adiunktem mianowanym w Instytucie Dróg, Kolei i Mostów Wydziału Inżynierii Lądowej pozwanej Politechniki Krakowskiej im. Tadeusza Kościuszki w Krakowie. Na mocy art. 224 ust. 3 ustawy z 4.V.1982 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. z 1982 r. nr 14, poz. 113) stosunek pracy powoda stał się stosunkiem pracy z mianowania na okres 5 lat. Na podstawie art. 164 ust. 5 znowelizowanej ustawy z 4.V.1982 r. o szkolnictwie wyższym (j.t. Dz.U. z 1985 r. nr 42, poz. 201) stosunek pracy powoda został przedłużony we wrześniu 1987 r. na okres trzyletni do dnia 30.IX.1990 r.

Pismem z 22.VI.1990 r. rektor pozwanej Politechniki zawiadomił powoda, że mianowanie powoda na stanowisku adiunkta wygasa z dniem 30.IX.1990 r. i nie zostanie odnowione na dalszy okres. Powód zwrócił się do rektora o zmianę decyzji odnośnie nieodnowienia stosunku pracy pismem z 17.VIII.1990 r. Na tym piśmie, znajdującym się w aktach osobowych powoda, rektor umieścił następującą adnotację: „Ze względu na zaawansowaną pracę habilitacyjną wyrażam zgodę na przedłużenie zatrudnienia celem jej ukończenia do dnia 31 stycznia 1991 roku.” Pismem z 12.IX.1990 r. rektor zawiadomił powoda, że anuluje pismo zawiadamiające powoda o nieprzedłużaniu zatrudnienia na dotychczasowym stanowisku i równocześnie przedłuża zatrudnienie na dotychczasowym stanowisku do dnia 31.I.1991 r. dla zapewnienia warunków do ukończenia pracy habilitacyjnej. W dniu 25.IX.1990 r. między powodem a pozwaną Politechniką została zawarta umowa o pracę na stanowisku adiunkta w pełnym wymiarze czasu pracy na okres od 1.X.1990 r. do 31.I.1991 r. W umowie tej zamieszczono nadto oświadczenie rektora o anulowaniu wspomnianego wyżej pisma z 12.IX.1990 r. Jako podstawę prawną zawarcia umowy wskazano art. 162 ustawy z 4.V.1982 r. o szkolnictwie wyższym.